အို ကလဲ့စား

ၿဖစ္ခဲ့တဲ့ အတိတ္၊အေဟာင္းမွာ ခံခဲ့ရတယ္။မေက်နပ္ဘူး။
မႏူးမနပ္လို႔ ထင္ထားတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးေၾကာင့္ေပါ့။
ကိုယ္ကသာ မႏူးမနပ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတာ သူ႔ရဲ႔အၾကည့္တခ်က္မွာ ဘ၀တစ္ခုလံုး ေမ်ာပါခဲ့ရတယ္။
သူမရဲ႔ ရီေမာသံ သဲ့သဲ့ေလးမွာ ဘ၀တစ္ခုလံုး စံုးစံုးၿမဳပ္ခဲ့ရတယ္။
သူမရဲ႕ ခါရမ္းတဲ့ အမူအရာေလးမွာ ဘ၀တစ္ခုလံုး ယိမ္းယိုင္ခဲ့ ရတယ္။
သူမရဲ႔ ေၿခဖ၀ါးေအာက္မွာ ခ်ဴနဲ႔ ခူးပစ္မယ္ဆိုတဲ့ ေယာက္က်ားမာန ၿပားၿပား၀ပ္စင္းခဲ့ရတယ္။
သူမရဲ႕ ပစ္လြတ္ခ်က္ၿမွားေတြဟာ အံၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ပစ္မွတ္ကို တည့္တည့္ထိတယ္။
အမွန္တကယ္လည္း အၾကည့္ေလးတခ်က္၊မ်က္၀န္းတစံု၊အမူအရာေလးမွာ ရႈံးနိမ့္ခဲ့ရတာ ေယာက္က်ားတေယာက္ပါလား။
မရဘူး။အရံူးမေပးဘူး။အခ်စ္နဲ႔ စစ္မွာ မတရားတာမရိွဘူး။ စိမ္းကားလြန္းတဲ့ သူမႏွလံုးသားကို ေနာင္က်ဥ္ေအာင္လုပ္ေပးရမယ္။

ဒီတစ္ခါ စၿပီးၿပဳလုပ္သူဟာ ငါဘဲေလ။ ဒီတခါရွံးရင္ေတာ့ ငါေနစရာရိွေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။
ဒီေတာ့ အစစ အရာရာ ၿပင္ဆင္ထားတယ္။ တစ္ကမာၻလံုးနဲ႔ မိတ္ဖဲြ႔ထားတယ္။
ပင္လယ္ၾကီး နဲ႔ ေကာင္းကင္ၾကီး ကုိ စည္းရံုးထားတယ္ ငါ့ကို ကူညီဖို႔ေပါ့။
ေတာင္ကုန္းေတာင္တန္းနဲ႔ နွစ္ရွည္သစ္ပင္ၾကီးေတြပါမက်န္ ငါ့ဘက္ေတာ္သားေပါ့။
ဒီတခါေတာ့ အလည့္က် မႏြဲ႔က်စတမ္းေပါ့။
ငါ့ရဲ႔ မ်က္လံုးကို တကမာၻလံုးက လူေတြကို ရွာၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ ဖန္တီးထားလိုက္တယ္။
ဒါမွ ေၿခရာလည္းေဖ်ာက္၊ေရပါေနာက္ခဲ့တဲ့ သူမ ကို ရွာေတြ႔မွာေပါ့။
ေနာက္ ငါ့ႏွလံုးသားကို သံမဏိထက္မာတဲ့ သတၳဳတမ်ိဳးနဲ႔ အလံုပိတ္ ေသာ့ခတ္ထားတယ္။
ဒါမွ သူမနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါ ငါ့ႏွလံုးသား အရည္ေပ်ာ္မက်သြားမွာေပါ့။
ဒါေလာက္ဆိုစိတ္ခ်ရၿပီ..။ေနအုန္း ငါ့ဦးေႏွာက္ကို လံုၿခံဳေအာင္လုပ္ဦးမွ။
သူမနဲ႔ ကို ေတြ႔ရင္ ဦးေနွာက္က အလုပ္မလုပ္ဘဲ သူမရဲ႔ လက္ညိွဳးညြန္ရာကို လိုက္လုိက္လုပ္ေနလို႔ေလ။
ဒီေတာ့..ဟုတ္ၿပီ ငါ့ဦးေႏွာက္ ကို ဥပကၡာ တရားေတြ အၿပည့္ထိုးသိပ္ထားလိုက္မယ္။
သူမနဲ႔ေတြတဲ့အခါ သူမ ေစညြန္ရာအားလံုးကို ဥပကၡာၿပဳ၊မ်က္ကြယ္ၿပဳႏိုင္မယ္။
ၿပီးေတာ့ ငါ့ရဲ႔လက္သဲကို အခြ်န္ၿမဆံုးၿဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးလိုက္တယ္။ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ထက္သလဲဆို လူတေယာက္ရဲ႔ ႏွလံုးသားကို ထုတ္ယူတဲ့အခါ ထုတ္ယူခံရတဲ့
လူဟာ နာက်င္ခံစားမႈကို ခံစားရမွာ မဟုတ္ဘူး။

အလင္းေရာင္ေတြ ဆိတ္သုန္းလို႔ သန္းေခါင္ထက္နက္တဲ့ည တညမွာ..။
တကမာၻလံုးက လူေတြကိုၿမင္ႏိုင္တဲ့ ငါ့မ်က္စိကုိ ရွင္ရွင္ထားလို႔ စိမ္းကား၊ေၿခရာေဖ်ာက္သြားတဲ့ သူကို ရွာၾကည့္လိုက္တယ္။ေတြ႕ပါၿပီ။
ေရၿခေသၤ့တို႔ ေပ်ာ္စံရာ ကြ်န္းေလးမွာ သူမ အိပ္ေမာက်ေနေလရဲ႕။
သူမ အိပ္စက္ရာ ကုတင္နားကို တိတ္တဆိတ္ခ်ဥ္းကပ္လိုက္တယ္။
ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးက ပကတိ တိတ္ဆိတ္ၿငမ္သက္လ်က္ပါဘဲ။
သူမရဲ႔မ်က္ႏွာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ကေလး ငယ္တေယာက္လို အၿပစ္ကင္းစြာ အိပ္ေနေလရဲ႔။
သူမ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ေတာ့ ငါ့ကို စိမ္းကားရက္စက္သူ မဟုတ္သလိုပါဘဲ။
ဒီအခ်ိန္မွာ အသံ တစ္သံကို ၾကားလိုက္တယ္။ ေသခ်ာ နားကိုစြင့္ၿပီးနားေထာင္လိုက္တယ္။
အလို...ငါ့ရင္ခုန္သံေတြၿမန္ေနပါလား။
ေတာ္ေသးတာေပါ့ ငါ့ႏွလံုးသားကို အမာေက်ာဆံုး ေသတၱာထဲ ထည့္ေသာ့ခတ္ထားလို႔။
ဦးေႏွာက္က လွမ္းအခ်က္ေပးတယ္။လုပ္စရာရိွတာ ဆက္လုပ္ေလ ေတာ္ၾကာသူႏိုးသြားမယ္။
သတိတခ်က္၀င္လာၿပီး သူမရဲ႔မ်က္ႏွာေလးကိုဘဲ ဆက္ၾကည့္မိတယ္။
သူမ ရဲ႔ ႏုတ္ခမ္းေလး က အရင္ကထက္ ပိုေတာက္ပေနသလိုဘဲ။
မ်က္လံုးေလးကေတာ့ မိွတ္ရက္သား၊ သူမရဲ႔ ရင္အစံုက စည္း၀ါးကိုက္ နိမ့္လိုက္ ၿမင့္လိုက္ နဲ့ေပါ့။

အခြ်န္ထက္ဆံုး ငါ့ရဲ႕လက္သည္းကို ထုတ္လိုက္ေတာ့ မီးေရာင္ထဲမ်ာ လက္ကနဲဘဲ။
သူမရဲ႔ ႏွလံုးသားကို ထုတ္ယူဖို႔ လုပ္လိုက္ခ်ိန္မွာဘဲ သူမ နာက်င္သြားမလားလို႔ သံသယ၀င္လာမိတယ္။
ဦးေႏွာက္အခ်က္ေပးတယ္ လုပ္စရာရိွတာဆက္လုပ္ ဘာမွ သံသယမၿဖစ္နဲ႔။
မွန္တယ္ သူမရဲ႔ စိမ္းကားတဲ့ ႏွလံုးသားကို ဆံုးမရမယ္။
သူမရဲ႔ႏွလံုးသားကို ထုတ္ယူလိုက္တယ္။ဘာအခက္ခဲမွမရိွဘူး။
သူမရဲ႔ ႏွလံုးသားဟာ ငါ့လက္ထဲမွာ တထုတ္ထုတ္ခုန္လို႔ေပါ့။
သူမရဲ႔ ႏွလံုသား ေနရာမွာ ငါ့ႏွလံုးသားကို အစားထည့္ေပးခဲ့မယ္။
ဟာမၿဖစ္ပါဘူးေလ..ေတာ္ၾကာ သူမ ငါ့လိုခံစားေနရလိမ့္မယ္။
ဟုတ္ၿပီ တတိယႏွလံုးသားကို ဖန္ဆင္းၿပီး သူမကိုအသက္ရွင္ထားေစခဲ့မယ္။
သူမရဲ႔ ႏွလံုးသားမွာ ငါ့ကို စိမ္းကားတဲ့ အရာေတြကို ဖယ္ရွားၿပီးမွ ၿပန္လာထည့္ေပးမယ္။

သူမရဲ႔ ႏွလံုးသားကို ယူလာတယ္။
အနီးဆံုး ၿဖစ္တဲ့ ဟုိအရင္ သူမနဲ႔ အတူ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကမ္းစပ္ဆီကို ေပါ့။
ပင္လယ္ၾကီးနဲ႔ မိတ္ဖဲြ႔ထားေတာ့ ပင္လယ္ၾကီးကိုဘဲ အကူအညီေတာင္းရတာေပါ့။
ပင္လယ္ၾကီးရယ္ ဒီႏွလံုးသား က ငါ့ကို စိမ္းကား ရက္စက္လို႔ အားမရဘူး ခုဆို ေၿခရာေဖ်ာက္ ေရပါေနာက္ခဲ့ၿပန္ၿပီ။
ဒီႏွလံုးသားကို အဲဒီအရာေတြကို ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ေဆးေၾကာေပးပါဆိုၿပီး ပင္လယ္ၾကီးကို ေပးလုိက္တယ္။
သူမႏွလံုးသားကို ပင္လယ္ထဲကို ေရာက္သြားတယ္ဆိုရင္ဘဲ ပင္လယ္ၾကီးက လိွဳင္းေတြ တ၀ုန္း၀ုနး္နဲ႔ ရိုက္ခတ္
႔ေဆးေၾကားလို႔ေပါ့။
သူမရဲ႔ ႏွလံုးသားဟာလည္း လွိဳင္းလံုးၾကီးေတြထဲမွာ ေမ်ာပါေနေလရဲ႔။
ဒီလိုနဲ႔ ပင္လယ္ၾကီးက စိတ္တိုင္းက် ေဆးေၾကာၿပီးေတာ့ ႏွလံုးသားကို ၿပန္ေပးတယ္။
သူမ ႏွလံုးသားက ေတာ့ အရင္တိုင္း တထုတ္ထုတ္နဲ႔ ခုန္ေနဆဲဘဲေလ။
အရာအားလံုးကို သိၿမင္ႏိုင္တဲ့ ငါ့ရဲ႔ မ်က္စိနဲ႔ သူမ နွလံုးသားကို စီစစ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့..
ငါ့ကို စိမ္းကားေနဆဲ ဘဲေလ။
ဘယ္လိုဘဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ကူညီခဲ့တဲ့ ပင္လယ္ၾကီးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေၿပာလိုက္ေတာ့မွ သတိထားမိတာ ကေတာ့။
ပင္လယ္ၾကီးက အေရာင္ေတြ ေၿပာင္းေနတယ္။ ေရတိမ္တဲ့ေနရာမွာ စိမ္းႏုေရာင္ ၿဖစ္ေနၿပီးေတာ့ ေရနက္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ စိမ္းၿပာေရာင္ ၿဖစ္ေနတယ္။
ပင္လယ္ၾကီးကေတာ့ ငါ့ကို ကူညီရတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာေၾကာင္းဘဲ တဖြဖြေၿပာေနေတာ့တယ္။
ပင္လယ္ၾကီးရဲ႔ နဂို ပင္ကိုေရာင္ေၿပာင္းသြားတဲ့အတြက္ ၀မ္းနည္းေၾကာင္းေၿပာၿပေတာ့
ပင္လယ္ၾကီး က သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကူညီဖို႔ဘဲေလတဲ့။
သူအေရာင္ေၿပာင္းသြားတဲ့ အတြက္လည္း ၀မ္းသာေၾကာင္းေၿပာတယ္။
သူငယ္ခ်င္းအတြက္ဘဲေလတဲ့။

ပင္လယ္ၾကီးက ေဆးေရာလို႔မရေတာ့ မိုးေကာင္း ကင္ၾကီးကို အကူအညီထပ္ေတာင္းတယ္။
သူမရဲ႔ စိမ္းကားတဲ့ နွလံုးသားကို ေနွာင္က်ဥ္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ေပါ့။
ပိုၿပီတိက်စြာေၿပာရရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို မစိမ္းကားေအာင္ လုပ္ယံုေလးပါဘဲ။
ေကာင္းကင္ၾကီးက ငါ့ဆီကို ပစ္လိုက္ ေနမင္းရဲ႔ အပူရိွန္နဲ႔ စိမ္းကားၿခင္းေတြကြေပ်ာက္သြားေအာင္ လုပ္ေပးမယ္လို႔ ဂတိေပးတယ္။
ေကာင္းကင္းၾကီးက အဲလိုေၿပာေတာ့ သူမနွလံုးသားေလး ေနရဲ႔ အပူရိွန္ေအာက္ ေလာင္ကြ်မ္းသြားမွာ စိုးမိေသးတယ္။
ဥပကၡာေတြကို သာ ထုိးသိပ္ထားတဲ့ ငါ့ဦးေႏွာက္က မပူဖို႔ ေၿပာတယ္။
ေကာင္းကင္ေပၚ ကို သူမနွလံုးသားကို ပစ္တင္လိုက္တယ္။
ေနမင္းရဲ႔ အလင္းေရာင္က ႏွလံုးသားကို ၿဖတ္သန္းသြားတဲ့အခါ ေကာင္းကင္တစ္ခု လံုး စိမ္းၿပာေရာင္သန္းသြားတယ္။
ခ်က္ၿခင္းဆိုသလိုဘဲ မိုးေတြ ထစ္ခ်ဳန္း၊လ်ပ္စီးေတြ လ်ပ္လို႔ မိုးေတြ ရြာသြန္းလိုက္တယ္။
အံၾသစြာၾကည့္ေနတုန္းမွာဘဲ ဟိုအေ၀းက ေတာေတာင္ သစ္ပင္ၾကီေတြအားလံုးဟာ အစိမ္းေရာင္သန္းသြားတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကို ကူညီၾကတဲ့အတြက္ အားလံုး ေၿပာင္းလဲ ကုန္ရၿပီလို႔ ၀မ္းနည္းစြာ ေခါင္းငံု႔ထားတယ္။

မယံုႏိုင္စရာၿမင္ကြင္းပါဘဲ...။
ကြ်န္ေတာ္ရင္တစ္ခုလံုး၀ုန္းဒိုင္းၾကဲၿပီ တုန္ဟီးေနတယ္။
လံုၿခံဳစြာ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ ေသတၱာၾကီးဟာလဲ တုန္ခါေနတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ က တုန္လွဳပ္ၿပီး ေသာ့ကိုဖြင့္ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလံုးသားကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့
တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွလံုးသား ဆတ္ဆတ္ခါေနတာကိုေတြ႔ရတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေ၏ဒါသ တၾကီးကြ်န္ေတာ္ကို ေၿပာတယ္။

“မင္းရူးေနလား....။”
“သူမ်ား ႏွလံုးသားကုိ ေၿပာင္းလဲ ပစ္လိုက္ရေအာင္ ရူးေနလား။”
“တကယ္ဘဲ သူမ ႏွလံုးသား ေၿပာင္းလဲ သြားၿပီဆိုေတာ့ မင္းေပ်ာ္ေနမွာလား။”
“တၿခားတေယာက္နဲ႔ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ႏွလံုးသား ကို ဒီအတိုင္းထား။”
“တကယ္လို႔ ေၿပာင္းလဲ သြားရင္ ေပ်ာ္ေနတဲ့ တၿခားတေယာက္ရဲ႔ႏွလံုးသားကို မင္းမစာနာဘူးလား။”
“မွတ္ထား ႏွလံုးသားထဲက ၿဖစ္ေပၚေနတဲ့အရာေတြက ဘယ္သူ မွ ေၿပာင္းလဲလို႔ မရဘူး။”
“ရတယ္လ႔ို ေစာဒက တက္ရင္ မင္းနွလံုးသားကို အရင္ေၿပာင္းလဲ ၾကည့္လိုက္အုန္း။”
အင္း....
သူမကို ခ်စ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလံုးသားကို ကြ်န္ေတာ္ မေၿပာင္းလဲ ႏိုင္ဘဲနဲ႔ သူမ်ားႏွလံုးသားကို ကိုယ့္ကို ၿပန္ခ်စ္လာေအာင္ လို႔လုပ္ရတဲ့ထိေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ မိုက္မဲေနမိပါလား။
ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ႏွလံုးသားက သူမရဲ႔ ႏွလံုးသားကို ၿပန္သြားထားဖို႔ ေၿပာေလေတာ့
ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၿငင္းႏိုင္စြမ္း မရိွေတာ့ဘူး။
ေနာက္ဆံုး အေနနဲ႔ သူမရဲ႔ ႏွလံုးသားကို ၾကည့္လိုက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ လက္ထဲမွာ သူမ ရဲ႔ ႏွလံုးသား ဟာ စည္းခ်က္မွန္မွန္ေလး ခုန္လုိ႔ ေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဟာ တစံုတေယာက္ရဲ႔ ေစခုိင္းမႈကို မၿဖစ္မေနလုပ္ရမယ္ ပံုစံ မ်ိဳးနဲ႔ေပါ့။
သူမရဲ႔ ေဘးကို ခ်က္ၿခင္းဘဲ ေရာက္ၿပီးရပ္လိုပ္လိုက္တယ္။
သူမကေတာ့ အိပ္ေမာက်လို႔ေပါ့။ ကေလးေလး တေယာက္လို အၿပစ္ကင္းတဲ့အိပ္စက္ၿခင္းမ်ိဳးေပါ့။
သူမ ဆီမွာ ထည့္ထားခဲ့တဲ့ တတိယ ႏွလံုးသားကို ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး သူမ ရဲ႔ နွလံုးသားကို ၿပန္ထည့္ထားေပးလိုက္တယ္။
သူမ တခ်က္ လူးလြန္႔လာ တယ္။ကြ်န္ေတာ္ စိုးရိမ္သြားတယ္။ကြ်န္ေတာ္ လုပ္တာေတြ သူမ သိသြားၿပီလားလို႔ေပါ့။
သူမ လူးလြန္ရင္းကဘဲ ႏုတ္ကလည္း တစံုတေယာက္ နာမည္ကို ရြတ္ေနတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ နားနဲ႔ ဆတ္ဆတ္ကို ၾကားလိုက္ပါတယ္။အဲဒီနာမည္ က ကြ်န္ေတာ္ နာမည္ မဟုတ္ပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းကို ငံု႔ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကို တခ်က္ခါရမ္းလိုက္တယ္။
အမွန္တရားကို ေၿပာင္းလဲဖို႔ ဆိုတာ အၿဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ လက္ခံ လိုက္ရၿပီ။
သူမကို ခ်စ္မိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလံုးသားကို မေၿပာငး္လဲ ႏိုင္မွေတာ့...။
သူမ ႏွလံုးသားကို ဘယ္လိုေၿပာင္းလဲ ႏိုင္မွာလဲ ေနာ္။
ေနာက္ဆံုး အခ်ိဳၿမိန္ဆံုး အနမ္းေလး ေပးလိုက္ခ်င္ေပမယ့္...။
ကြ်န္ေတာ္ ခ်က္ၿခင္းဘဲ လွည့္ထြက္လာလိုက္တယ္။
ပင္လယ္ ၾကီးက လည္း အရင္အတိုင္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ေကာင္းကင္ၾကီ နဲ႔ ေတာေတာင္ သစ္ပင္ေတြလည္း အစိမ္းေရာင္ေပါ့ မေၿပာင္းလဲဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ ႏွလံုးသားမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလး ဟာ အရင္တုိင္းရိွဆဲ ။

ဒါေပမယ့္...။
ခုေတာ့ သူမ ဘယ္မွာ ဆိုတာ မသိေတာ့ပါဘူး။
နာက်င္ေစလို စိတ္လဲမရိွဘူး။ အခ်စ္လည္း မဟုတ္ သလို မုန္းလည္း မမုန္းဘူး။
တုိက္ဆိုင္မႈေလး ေတြရိွတိုင္းလည္း သတိရေနဆဲပါဘဲ။
သတိရေနေပမယ့္ အရင္လို လြမ္းဆြတ္တမ္းတ မႈမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ေၿခရာေဖ်ာက္၊ ေရေနာက္ခဲ့တဲ့ သူမ ကို အၿပစ္လည္း မဆိုပါဘူး။
ၿပံဳးေပ်ာ္ေနတဲ့ သူမ ရဲ႔ ပံုရိပ္ကို ေတြ႔ ေနရေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲ ေပ်ာ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
မေတြ႔ရေတာ့လို႔ ၀မ္းနည္းေနတာလဲ မဟုတ္ၿပန္ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ႏွလံုးသားကို ေၿပာင္းလဲ ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနမိေတာ့တယ္။
အမွတ္တမဲ့ေလးဘဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ သူမ နဲ႔ အၿပင္မွာေတြ႔တဲ့ အခါ
ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလံုးသား၊ဦးေႏွာက္ ေတြဟာ ဒီအတိုင္းေလးဘဲ ရိွေနပါေစေတာ့ လို႔ သာ.......။



ဒီးဒိုး။
၁၃၊၁၂၊၂၀၁၀။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္

ဘယ္ကို သြားရမွာလဲ လို႔ ေမးေတာ့မွ
ဘယ္က ခရီးဆက္လာတာပါ လိမ့္လို႔ ဆန္းစစ္မိတယ္။
လံုးပန္းေနရတာ ၀မ္းစာတြက္
ဘယ္ကို သြားေနမွန္းမသိေတာ့ဘူး။

ရိွၿခင္း နဲ႔ မရိွၿခင္း အလြာပါးပါးေလးကို
ေဖာက္ထြက္လို႔ မရေတာ့
စိတ္ဓါတ္ေတြ ဟာ ကမာၻေၿမေအာက္ဆီမွာေလ။

သံေယာဇဥ္...လား
မၿမင္ရလိုသာ ေတာ္ေတာ့တယ္
ခ်ည္ေႏွာင္ထား လိုက္တာမ်ား
ႏွလံုးသား တစ္ခုလံုး ေပါက္ထြက္မတတ္။

ဘာမွ မသိတဲ့ စိတ္တခုနဲ႔
ဘ၀ တစ္ခုကိုရွာၾကည့္ေတာ့

၀မ္းစာ ကိုရွာစရာ မလိုတဲ့အရပ္
၀မ္းနည္းစရာ မရိွတဲ့ အရပ္
၀မ္းသာစရာ လဲ မလိုတဲ့ အရပ္
မနာလို၊၀န္တို မႈေတြကင္းတဲ့ အရပ္
မုတိတာလဲ ပြားစရာ မလိုတဲ့ အရပ္
ခုိက္ရန္ ၿဖစ္ပြားမႈ မရိွတဲ့ အရပ္
ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာ လဲ ကင္းတဲ့ အရပ္
လြမ္းေဆြးၿခင္း မဲ့တဲ့ အရပ္
နာက်င္ၿခင္း ကင္းတဲ့ အရပ္
လိမ္ညာၿခင္း ေတြကင္းတဲ့ အရပ္
ဘာမွ မရိွတဲ့ အရပ္.............မဟုတ္ဘူး
မရိွတာေတာင္ မရိွတဲ့ အရပ္ မွာ ငါ....။
ငါ လဲ မရိွတဲ့ အရပ္မွာေပါ့။
ဘ၀ ရိွေနခ်င္တယ္။

ယံုပါ....။
ငါေလ....။
အတၱမာနေတြ ခြာခ်
အဓိပၸါယ္ရိွတဲ့့ အၿပံဳးနဲ႔
လူတုိင္းကုိ ၿပံဳးၿပခ်င္တယ္။

ဒီးဒိုး။
၁၆၊၁၂၊၂၀၁၀။

ကႏာၠရေဆာင္း

ဒီဇင္ဘာ နံနက္ခင္းမွာလွ

အရိုးခိုက္ေအာင္ ခ်မ္းပါလို႔

ေငြႏွင္းလည္း မေ၀။


ေန႔လည္ခင္း ေနပူပူမွာလွ

ေအးစက္သည့္ေလ တုိက္ပါလို႔

က်ဴံ႕ထားေပါ့ မ်က္ေမွာင္။


ပူသည့္ ေန ေအာက္

ေအးသည့္ေလ တုိက္ေတာ့

ေနစရာရယ္ တကယ္မရိွတယ္

ကႏာၠရေဆာင္း။


ဒီးဒိုး။
၅၊၁၂၊၂၀၁၀။

ပန္းတပြင့္မွေပးေသာ သင္ခန္းစာ။

ပန္းတပြင့္ရဲ႔ သင္ခန္းစာ။

ငါထင္တယ္...ငါထင္တယ္...။ ဒီလိုၿဖစ္လာမယ္ဆိုတာ ကို ငါထင္တယ္။
မ်ားေသာအားၿဖစ္ ဒီလိုစကားေတြ ဟာ ကိုမၿဖစ္ခ်င္တာ ၿဖစ္လာတဲ့ အခါ သံုးေလ့သံုးထရိွတာပါဘဲ။
ကိုယ္ၿဖစ္ခ်င္တာေတြ ၿဖစ္လာရင္ေတာ့ ငါ့အိမ္မက္ေတြ ၿဖစ္လာၿပီ။
ၾကိဳးစားသမွ်ေတြ အရာထင္လာၿပီလို႔ ေၿပာၾကၿပန္ေရာ။
အမွန္ေတာ့ အထင္ဆိုတာ အမွန္တကယ္ မဟုတ္ေသးတာ၊မဟုတ္တာပါဘဲ။
လက္ေတြ႔ဘ၀ မွာလည္း အထင္နဲ႔ လံုး၀ ကြဲၿပားေနတာေတြ ရိွတယ္။
အထင္ဆိုတာ သံသယနဲ႔ ဆက္စပ္ေနမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ ဟိုသြားဒီသြားတတ္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ ဒီအပင္ေလးနဲ႔ ပတ္သက္ခဲ့ရတယ္။
ဘယ္လိုေခၚလည္းေတာ့ နာမည္မသိပါဘူး။
ကႏာၠရဲ႔ ေနရာတစ္ခုမွာ ပင္စည္ ေသးေသးမွာ အရြက္ေလး တရြက္ႏွစ္ရြက္ ရိွေနေတာ့ အံ့ၾသတာေပါ့။
လူေတြ ေတာင္ အသက္ရွင္ဖို႔ ခက္တဲ့ေနရာမွာ အဲဒီအပင္ေလးကို ေတြ႔ေတာ့ အပင္ေလးရဲ႔ အသက္ရွင္သန္မႈကို အထင္ၾကီးေနမိတယ္။
အပင္ေလးရိွတဲ့ေနရာမွာလည္း တၿခားဘာ အပင္မွ မရိွဘူးေလ။
ဒါနဲ႔ဘဲ အပင္ေလးကို တူးၿပီး ကြ်န္ေတာ္ အခန္းထဲကို ယူလာၿပီး အုိးေလးနဲ႔ စိုက္ထားလုိက္တယ္။
ရသမွ် ေၿမၾကီးနဲ႔ သဲကို ေရာၿပီးအိုးေလးထဲထည့္ၿပီးစိုက္ထားတာေလ။
ေၿမၾကီးဆိုလို႔ ဒီကႏာၠရမွာက ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာလို ေၿမၾကီးမရိွဘူး။
ထံုးေက်ာက္မုန္႔လိုလို ဟာေတြကို သဲနဲ႔ေရာလိုက္တာေပါ့။

မနက္တခါ ညေနပိုင္းတခါ ေရမွန္မွန္ေလာင္းေပးရင္းက အပင္ေလးၾကီးထြားလာတယ္။
အခက္အလက္ေလးေတြ ထြက္လာၿပီး အရြက္ေလးေတြလည္း အမ်ားၾကီးထြက္လာတယ္။
ဒီႏွစ္က ဒီႏိုင္ငံမွာ ႏွစ္ေလးဆယ္အတြင္း အပူဆံုးလို႔ သက္ဆိုင္ရာကေန ေၾကၿငာတယ္။
ေတာ္ေတာ္ေလးကို ပူပါတယ္။ အၿပင္ထြက္ရင္ၿဖစ္ တကိုယ္လံုးကို ဖံုးကာထားရတယ္။
ဟုိအရင္တုန္းက ဒီႏာၠရက လူေတြ ၀တ္ရံုၾကီးေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ ပိုပူမွာဘဲလို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။
ခုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေရာက္လာမွဘဲ အပူ၏ဒဏ္ခံႏိုင္ေအာင္ ၀တ္ရံုၾကီးေတြ၀တ္ၿပီး အပူဒဏ္ကို ကာကြယ္မွန္း သိေတာ့တယ္။
အထင္နဲ႔ တကယ္လက္ေတြ႔ ရဲ႔ ကြဲလြဲခ်က္ေလးေပါ့။
အၿပင္မွာ မီးနဲ႔ ဟတ္သလိုပူေလာင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အပင္ေလးအတြက္ စိုးရိမ္ၿပီး အလုပ္သြားတုိင္း အပင္ေလးကို အခန္းထဲထည့္ထားခဲ့တယ္။
အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် အပင္ေလးက ေတာ္ေတာ္ေလးထြားလာေတြ႔ရတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဒီအပင္ေလး က ပန္းပြင့္လိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့ခါမွ မထင္ခဲ့ဘူး။
ဒီေတာ့ အပင္ေလးၾကီးလာတယ္၊အရြက္ေလးေတြ ေ၀လာတာကို ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးေနခဲ့ရတာေပါ့။
ဒီလိုၾကည္ႏူးမႈမ်ိဳးက အပင္စိုက္ဖူးသူတိုင္သိလိမ့္မယ္။
မထိရက္၊မကိုင္ရက္နဲ႔ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ေပါ့။
အပင္ေလးကို ေရေလာင္းလိုက္၊ေၿမဆြေပးလိုက္နဲ႔ ေနလာလိုက္တာ ေဆာင္းတြင္ေရာက္ခဲ့ၿပီေလ။

ေအးတဲ့ရာသီေရာက္လို႔ တေန႔ေတာ့ အပင္ေလးကို အခန္းထဲမထည့္ဘဲ အၿပင္မွာဘဲ ထားလုိက္တယ္။
ေန႔လည္ ထမင္းစားၿပန္လာေတာ့ အပင္ေလးက အနီေရာင္ပန္းပြင့္ေလး ပြင့္ေနတာေတြ႔ရတယ္ေလ။
ဘယ္အခ်ိန္ကတည္း ကပြင့္ၿခင္ေနမွန္း မသိပါဘူး။ ပြင့္တာကလည္း တပြင့္တည္းရယ္။
ရင္ထဲမွာၾကည္ႏူးၿခင္းေတြနဲ႔ အပင္ေလးနဲ႔ ပန္းေလးကို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ ၾကာတဲ့ထိ ၾကည့္ေနမိတယ္။
ၿပီးေတာ့ ကုိယ္လိုမွ မထင္ထားတဲ့ ပန္းေလးကို ပြင့္ေပးခဲ့ၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္ ထင္ခဲ့တဲ့ အထင္ဟာလည္း မွားခဲ့ၿပီ။
ဒါနဲ႔ ဘဲ ပန္းအုိးေလးေရာ ပန္းပြင့္ေလးကိုပါ အၿပင္မွာဘဲ ထားလိုက္တယ္။
ၿပီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ၿပန္သြားတာေပါ့။

အဲဒီေန႔ က အလုပ္မၿပီးခင္ကတည္းက အခန္းကိုၿပန္ခ်င္မိတယ္။
ပန္းပြင့္ေလးကို ၾကည့္ခ်င္တဲ့ဆႏၵကဘယ္လိုမွ ထိန္းမရ ၿဖစ္ေနလို႔ေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ အခန္းကို ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ေနကြယ္ခ်ိန္ၿဖစ္ေနၿပီ။
အခန္းေရွ႔ေရာက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ ပန္းအုိးထဲမွာ ပန္းပြင့္ေလးကို မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။
စိတ္ထဲမွာ ေထာင္းကနဲၿဖစ္သြားၿပီးေဒါသက အရင္ ကြ်န္ေတာ္ကို တိုက္ခိုက္တယ္။
ပန္းပင္ေလးကို ေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္တယ္။
ပန္းပြင့္ေလးကို ခူးထားတဲ့ အရာလည္း မေတြ႔ရပါဘူး။
ဒါနဲ႔ဘဲ အနီးနားမွာရိွတဲ့ လူေတြကို လိုက္ေမးတယ္။ဘယ္သူ ခူးသြားတာလဲေပါ့။
ေဒါသထြက္တာလည္း အသားေတြေတာင္တုန္လာတယ္။တရားခံက ရွာမရဘူး။
ဘယ္လိုဘဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ တေယာက္ေယာက္က ခူးသြားလို႔ ပန္းေလးကမရိွေတာ့တာေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္စိတ္ထဲမွာလည္း အဲလိုဘဲ ထင္မွတ္ေနတယ္။
ဘယ္သူကေတာ့ ခူးသြားတာၿဖစ္ႏိုင္တယ္ ဆိုၿပီး သံသယေတြ ၀င္လာတယ္။

ကြ်န္ေတာ္စိတ္ထဲမွာလည္း ေတးမွတ္ထားတယ္ ေနာက္တခါပြင့္ရင္ေတာ့ အခန္းထဲထည့္ခဲ့မယ္လို႔ စိတ္ပိုင္းၿဖတ္လိုက္တယ္။
ပန္းအုိးကိုေတာ့ အၿပင္မွာဘဲထားတယ္။
ေနာက္ေန႔ မနက္ အလုပ္သြားခါနီးက်ေတာ့ ပန္းအိုးကို ၾကည့္မိတယ္။
ပန္းအဖူးေလးတစ္ခုကို ေတြ႔ရၿပန္ေရာ။ပန္းဖူးေလးကို ေတြ႔ေတာ့ မေန႔ က ေဒါသေတြ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိပါဘူး။
ဒီတခါေတာ့ ဘယ္သူခူးလဲဆိုတာ ေသခ်ာသိေအာင္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ပန္းအိုးေလးကို အၿပင္မွာဘဲထားခဲ့တယ္။
ေန႔လည္ ထမင္းစားၿပီးၿပန္လာေတာ့ ပန္းပြင့္ေလး က အစြမ္းကုန္ပြင့္ၿပီ လွေနလိုက္တာ။
ပန္းပြင့္ေလးကို ၿမင္တယ္ဆိုရင္ဘဲ လက္နဲ႔ ေတာင္ေသခ်ာ ကုိင္ၾကည့္ေနမိတာ။
ၿပီးေတာ့ ပန္းပြင့္ ေလးကို ဘယ္သူခူးတာလဲသိခ်င္လို႔ အၿပင္မွာဘဲ ထားခဲ့ဖို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္။
ပန္းပြင့္ေလးကို ေသခ်ာကိုင္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ အလုပ္ကို သြားခဲ့တယ္။

အဲဒီေန႔လည္က အလုပ္ကို ေၿဖာင့္ေအာင္မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။
စိတ္က ပန္းပြင့္ေလးဆီမွာဘဲ ေရာက္ေနတာ။
ညေနအလုပ္ဆင္းခ်ိန္ေရာက္လာေတာ့ အခန္းကို ၿမန္ဆံုးၿပန္လာခဲ့တယ္။
အခန္းေရာက္ခါနီး အေ၀းကေနဘဲ ပန္းအုိးေလးဆီ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။
ပန္းပြင့္ေလးကို မေတြ႔ရပါဘူး။စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေ၀းေနလို႔ မေတြ႔ရတာဘဲ ထင္ေနတာေလ။
တစစနဲ႔ နီးလာေတာ့ အမွန္တကယ္ပါဘဲ ပန္းပြင့္ေလးက ပန္းအုိးထဲမွာမရိွေတာ့ဘူး။
စိတ္က အလိုလို ေနရင္းတိုလာတယ္။ပန္းပင္ကိုလည္းေသခ်ာၿပန္ၾကည့္ၾကည့္ေနမိတယ္။
အမွန္တကယ္ဘဲ ပန္းပြင့္ေလးမရွိေတာ့ပါဘူး။
စိတ္ထဲမွာလည္း ေတာင္ထင္ေၿမာက္ထင္ ထင္ေနမိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ လကုန္ရက္ အလုပ္နားတဲ့ ေသာၾကာေန႔မွာေတာ့ မနက္ထထ ၿခင္း ပန္းအုိးေလးကို အၿပင္ထုတ္ထားလိုက္တယ္။
အၿပင္ထုတ္ခ်ိန္တုန္းက ပန္းအုိးေလးမွာ ပန္းပြင့္မရိွဘူး။ သိပ္ကို ေသခ်ာတယ္မရိွဘူးဆိုတာ။
အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ေလးဘဲ ပန္းအိုးကို အၿပင္မွာထားၿပီး မနက္စာ သြားစားတယ္။
မနက္စာ စားၿပီးေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေကာင္းေနတာနဲ႔ အခန္းကို ခ်က္ၿခင္း မၿပန္ၿဖစ္ခဲ့ဘူး။
အခန္းကို ၿပန္ေရာက္ေတာ့ နံနက္ ၈နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးေပါ့။
ပန္းအိုးမွာလည္း ပန္းေလးတပြင့္ ပြင့္ဖို႔ အားယူေနတယ္။အာရံုေလး အာေနတာ။
အရမ္းကို အံ့ၾသသြားတယ္။ မနက္က အခန္းၿပင္ကို ပန္းအိုးထုတ္တုန္းက ပန္းပြင့္ေလးမရိွဘူးေလ။
ဒါနဲ႔ဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ ဆံုးၿဖတ္လိုက္ၿပီးအရိပ္တေနရာကေန ေစာင့္ၾကည္ေနမိတယ္။
ေနၿမင့္လာတာနဲ႔အမွ် ပန္းေလးပြင့္လာလိုက္ အစြမ္းကုန္ပါဘဲ။
ကြ်န္ေတာ္လည္း တခ်ိန္လံုး ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္တာ ေနလည္စာ စားၿပီးေတာ့လည္း ပန္းပြင့္ေလးက အလွဆံုးပြင့္ေနလိုက္တာေလ။
ေနလည္ေန႔ခင္း တေရးတေမာေလာက္ ေမွးလိုက္တာ ညေနပိုင္း ၄နာရီေလာက္မွ ႏိုးေတာ့တယ္။
ႏိုးႏိုးၿခင္း ပန္းပြင့္ေလးဆီကို အေၿပးေလးသြားၾကည့္မိတယ္။
ေန႔လည္ က အစြမ္းကုန္လွေနတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးက ခုေတာ့ ၿပန္ငံုသြားတာေတြ႔ရတယ္။
အဲဒီအခါမွ သေဘာေပါက္မိေတာ့တယ္။
ဒီပန္းေလးက ကႏာၠရမွာ အသက္ရွင္တဲ့ ပန္းေလ။
ေနေရာင္ၿခည္ ၿပင္းၿပင္းပူခ်ိန္မွ အစြမ္းကုန္ ပြင့္မွာ။
ေနေရာင္ၿခည္ ၿငိဳးသြားရင္ ပန္းပြင့္ေလးလည္း အလိုလို ၿငိဳးသြားတာ သဘာ၀ေလ။
ကြ်န္ေတာ္မွာေတာ့ နားမလည္မႈေတြနဲ႔ ေနပူမွာစိုးလို႔ အခန္းထဲ ထည့္ထည့္သိမ္းထားမိတဲ့ အၿဖစ္ကို ၿပန္ေတြးမိတုိင္း ၀မ္းနည္းေနမိတယ္။
ကုိယ္ကေတာ့ ပူဒဏ္ခံရမွာ စိုးလို႔ ဆုိၿပီး အခန္းထဲ ထည့္သြားေပမယ့္ ပန္းပြင့္ေလး တကယ္လိုအပ္တာက အဒီအပူေတြဘဲေလ။
ေနေရာင္ကြယ္ခ်ိန္မွာ ပန္းပြင့္ေလး ၿပန္ငံုသြားတာကို ဘယ္သူမ်ားခူးလည္းဆိုၿပီး ေဒါသထြက္မိတဲ့ အၿဖစ္ကို ေတြးမိေတာ့ ရွက္မိပါတယ္။
အမွန္တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သည္ သာ ပန္းပြင့္ေလးေတြအေၾကာင္း ဘာမွ်မသိေသးသူသာၿဖစ္တယ္။

ဒါေတြကို ဆက္စပ္ၿပီးေတြးမိတဲ့ အေတြးတစ္ခုကေတာ့။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြဟာ ကိုယ္အေတြး၊ကိုယ္ခံစားဖူး တာေလးနဲ႔ သူတပါးကို အထင္တမ်ိဳးေရာက္ေနၾကတယ္ ဆိုတာကုိပါ။
အမွန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတြးတာေတြဟာ အမွန္တကယ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို လက္ခံရေတာ့မယ္။
တကယ္လိုမ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေတြးအထင္ဟာ လဲြေခ်ာ္ေနခဲ့မယ္။
အဲဒီအေတြးအထင္ အတြက္ တစ္ခုခု လုပ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ မေတြးရဲစရာပါဘဲေလ။
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႔ လုပ္ရပ္ကိုၾကည့္ၿပီး ကိုယ္အထင္ အတိုင္း သူငယ္ခ်င္းကို ဆက္ဆံမယ္ဆိုရင္ ေတြးထင္သူက ဘာမွမၿဖစ္ေပမယ့္ခံရသူကေတာ့ နွစ္နာႏိုင္စရာ အေၾကာင္းရိွတာေပါ့။
ဘယ္လိုဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ စိတ္ၾကိဳက္ေတြးထင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတပါးႏွစ္နာ ထိခိုက္ေလာက္ေအာင္ ေတာ့ဗ်ာ။
ကုိယ္ေတြးထင္သလိုမဟုတ္ လို႔ ဒီသူငယ္ခ်င္းမေပါင္းေတာ့ဘူး လို႔ ဆံုးၿဖတ္ခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေပါင္းမ်ားစြာ ဆံုးရံူးရေတာ့မွာ။
ကုိယ့္အထင္ကို မွန္ေနတယ္လို႔ ယူဆၿပီး ဒီခ်စ္သူကို စြန္႔ပစ္ခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရဲ႔ အေကာင္းဆံုးဘ၀ အေဖာ္ေတြ ဆံုးရူံးသြားရေတာ့မယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အထင္တစ္ခုတည္းနဲ႔ေတာ့ မဆံုးၿဖတ္ေတာ့ဘူး မခံစားေတာ့ဘူး။

ကမာၠေက်ာ္လူသားေတြရ႕ဲ အထင္ေတာင္မွားတာဆိုေတာ့ သာမန္လူသားေတြရဲ႔ အထင္ကေတာ့ ေၿပာစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။
ရိုက္ညီေနာင္ ကို သိၾကပါလိမ့္မယ္။
၁၉၀၂ ခုႏွစ္မွာ ၀ီလ္ဘာရိုက္ က “ကြ်န္ေတာ့္ အစ္ကိုၿဖစ္သူကို ေနာင္ႏွစ္ငါးဆယ္ထိ လူေတြ ေလမွာပ်ံဖို႔ မၿဖစ္ႏိုင္ေသးဘူးလို႔ ေၿပာခဲ့တယ္”။
ဒါေပမယ့္ သူတို႔ထင္တာ မွားေနေၾကာင္း ေနာက္သူတို႔ ကုိယ္တုိင္ သိလာရတာေပါ့။

၁၉၁၁ေလာက္မွာ ပထမကမာၻစစ္အတြင္း မဟာစစ္ေသနာမတိ ၿဖစ္လာမယ့္သူ ၿပင္သစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ဖာဒီနန္ေဖာ့ခ်္ ဆိုသူ ကေတာ့
“ေလယာဥ္ပ်ံေတြဟာ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္း ေတာ့ေကာင္းပါရဲ႔။ကစားစရာ အရုပ္ေတြလိုေပါ့။စစ္တိုက္ဖို႔ရာက်ေတာ့ အသံုးမ၀င္ပါဘူး”
သူ႔အေတြး၊သူအထင္ ကို ထုတ္ေဖာ္ေၿပာဖူးတယ္။ ဒီအေတြး၊အထင္ လည္းမွားတာပါဘဲေလ။
ဒီေန႔ေခတ္္မွာ ေလယာဥ္ပ်ံဟာ စစ္တိုက္ရာမွာ အသံုးအ၀င္ဆံုးေပါ့။

၁၉၃၃ မွာ ဟစ္တလာ အာဏာရလာေတာ့ ဟစ္တလာဟာ စစ္တိုက္မယ့္ လူစားမဟုတ္ပါဘူးတဲ့။က်ဳပ္သိပါတယ္တဲ့။က်ဳပ္ေၿပာရင္ မမွားပါဘူးတဲ့။
ၿဗိတိသ်ွ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္တက္လုပ္ေနသူ ရဲ႔ ခန္႔မွန္းခ်က္ေပါ့။သာမန္ မန္ေနဂ်ာ အဆင့္ေလာက္လူက ခန္႔မွန္းေတြးထင္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။
ေနာက္ ၁၉၃၄ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းက ၿဗိတိသ်ွ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ လိြဳက္ေဂ်ာ့ ဆိုသူ က အသူ႔အေတြး နဲ႔ အထင္ကို ထုတ္ေဖာ္ေၿပာတာက
“က်ဳပ္ေၿပာတာ ယံုၾကစမ္းပါ။ဂ်ာမနီက ဘယ္ေတာ့မွ စစ္ေၾကၿငာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။”
လံုး၀မွား သြားတဲ့ ခန္႔မွန္းထင္ၿမင္ခ်က္ပါ။
ကမာၻမွာ ဟစ္တလာ ဘယ္လို စစ္တိုက္ခဲ့တယ္ ဆိုတာ သိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။

ဂ်ပန္ေရတပ္က ပစိဖိတ္ သမုဒၵရာမွာရိွတဲ့ အေမရိကန္ေရတပ္ကို အလစ္၀င္တိုက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ခန္႔မွန္းတာ ေရတပ္၀န္ၾကီးေပါ့။
အေၾကာင္းၿပခ်က္ကလည္း သူတုိ႔ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ေရဒီယိုနဲ႔ ၾကိဳတင္အသိေပး စနစ္ေၾကာင့္လို႔ လံုး၀ကို ခိုင္လံုတဲ့ အေၾကာင္းၿပခ်က္နဲ႔ေလ။
ဂ်ပန္ေတြလာရင္ သူတို႔ရဲ႔ စနစ္ေၾကာင့္ သူတို႔ ၾကိဳသိႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာေလ။
၁၉၂၂ မွာ တြက္ခဲ့ ထင္ခဲ့တာ ေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ၁၉၄၂ ပုလဲဆိပ္ကမ္းကို ဂ်ပန္တို႔ အလစ္၀င္တုိက္လို႔ စိစိညက္ညက္ေၾကခဲ့ဖူးတယ္။

၂၀ရာစုမွာေရာ ၊၁၁ ကို မွတ္မိၾကအုန္းမယ္။လံုၿခံဳေရး စနစ္ေကာင္းမြန္တဲ့ အေမရိကန္ က ေ၀ါထရိတ္စင္တာ ၿပိဳက်သြားလိမ့္မယ္ လို႔ ဘယ္သူထင္မွာလဲ။
ဒါေပမယ့္ ေ၀ါထရိတ္စင္တာ ခုမရိွေတာ့ဘူး။ ၂၀ရာစုမွာေရာ အထင္၊ခန္႔မွန္းခ်က္ ေတြဟာ မွားယြင္းႏိုင္ပါေသးတယ္။

စစ္ေရးခန္႔မွန္း တာေတြဘဲ လဲြသလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ္ဂီတာတီး သီခ်င္းဆိုတိုင္း မတီးမဆို မရမေနႏိုင္ေအာင္ ၿဖစ္ရတဲ့အဆိုေတာ္ က စိုင္းထးီဆိုင္ေပါ့။
စိုင္းထီးဆိုင္ ရဲ႔ သီးခ်င္းေတြဟာ အားလံုးခပ္ဆင္ဆင္ဘဲ၊ဂီတာကြက္ ေလးငါးကြက္ပိုင္ရင္ တီးလို႔ရၿပီ။ၾကာရင္ၿငီးေငြ႔သြားမွာလို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ ထဲမွာေတးထုတ္လုပ္ေရး ဆရာၾကီးေတြေတာင္ ပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္ေတြရဲ႔ၾကား ဒီေန႔ထိ ၾကားေနရတာ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႔ သီးခ်င္းေတြပါဘဲ။

ဘီလ္တယ္ ဆိုတဲ့ ဂီတ၀ိုင္းကို ဒၵကာ ဆိုတဲ့ ေတးထုတ္လုပ္ေရးက ဘယ္လိုထင္ၿပီး ေတးထုတ္လုပ္ဖို႔ ၿငင္းပယ္ခဲ့ဆိုရင္
“သူတို႔သီခ်င္းေတြက ဆူညံတယ္။မၾကိဳက္ဘူး။ဂစ္တာ တဂြမ္ဂြမ္ေခတ္က ကုန္ၿပီဗ်” ဆိုၿပီး ဘီလ္တယ္ ၀ိုင္းကို ေတးထုတ္လုပ္ဖို႔ ၿငင္းခဲ့တာေလ။”
ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ထိ ေခတ္မကုန္ေသးတာ ဘီလ္တယ္ သီခ်င္းေပါ့။

ဒီလိုပါဘဲ
စေကာ့လူမ်ိဳး သခ်ာၤပညာရွင္၊ရူပေဗ၏ဒ ပညာရွင္ “ေလာ့၏ဒ္ကလ္ဗင္” ဆိုသူ ခန္႔မွန္းတာကေတာ့ “ေနာင္အနာဂါတ္ ကာလမွာ ေရဒီယိုအတြက္ ေနရာမရိွဘူးတဲ့”
၁၈၉၇ ေလာက္ က သူ႔အထင္ေပါ့။ေရဒီယို ဘယ္ေလာက္အေရးပါလဲဆိုတာ ဒီေန႔လူတုိင္း သိပါတယ္။
ထို႔အတူ ဘဏ္လုပ္ငန္းရွင္ၾကီးေတြ ရဲ႔ အထင္၊ခန္႔မွန္း ခ်က္ မွားယြင္းမႈေတြ၊
ေတာ္လွ ပါတယ္ဆိုတဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီးေတြရဲ႔ ခန္႔မွန္းခ်က္၊အထင္မွားယြင္းမႈေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ပါဘဲ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ သာမန္လူသားေတြပါဘဲေလ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ အထင္၊ခန္႔မွန္းခ်က္ေတြနဲ႔ သံသယေတြကို ၿပန္လည္လို႔ စဥ္းစား ၾကရေအာင္လား။

ကိုယ္အထင္နဲ႔ ကိုယ္ဟာကို ဆံုးၿဖတ္ၿပီး စြန္႔လြတ္ခဲ့တဲ့၊ဆံုးရံွးသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဘယ္ႏွေယာက္ရိွၿပီလဲ။
ကိုယ္အထင္ မွန္တယ္လို႔ ယူဆၿပီး ကုိယ့္လမ္းကို ေလ်ွာက္ခဲ့ၾကလို႔ ခ်စ္သူေတြ ဘယ္ႏွတြဲ ကြဲခဲ့ၾကၿပီလဲ။
အထင္၊ခန္႔မွန္းခ်က္၊သံသယ ေတြဟာ အမွန္တကယ္ၿဖစ္ႏိုင္တာနဲ႔ (သို႕)အမွန္တကယ္ၿဖစ္လာႏိုင္တာနဲ႔ လံုးလံုးၾကီး ဆန္႔က်င္ (သို႔) အနည္းငယ္ လြဲေနပါလိမ့္မယ္။
အထင္၊ခန္႔မွန္းခ်က္၊သံသယ ေတြဟာ အမွန္တကယ္မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ သိဖို႔လိုပါတယ္။
အထင္၊ခန္႔မွန္းခ်က္၊သံသယ ေတြေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတေယာက္(သို႕) ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ မဆံုးရံွးပါေစနဲ႔လို႔သာ။


ခ်စ္ၿခင္းမ်ားစြာၿဖစ္
ဒီးဒိုး။
၁၁၊၁၁၊၂၀၁၀။




ကိုယ္ထင္သလိုၿဖစ္လာတာေတြလည္း ရိွမွာပါဘဲ။
ကြ်န္ေတာ့ သိထားသေလာက္ေ၀ငွၿခင္းနဲ႔
အထင္၊ခန္႔မွန္း လုိက္လုိ႔ မွားသြားတဲ့အခါ ဆံုးရွံးမႈေတြ မခံစားေစခ်င္ေသာ ဆႏၵတစ္ခုတည္းသာ ရိွပါေၾကာင္း။