ေခတ္သစ္ အဂၤုလိမာလ...(သို႕) ၿမန္မာ့ ရဲ။

အမွန္ေတာ့ အဂၤုလိမာလ အေၾကာင္း ေစ့ေစ့စပ္စပ္ မသိရိုးအမွန္ပါ။
ဒါေပမယ့္ ၾကားဖူးနား၀ ရိွတာေတာ့ အမွန္ပါဘဲ။
အဂၤုလိမာလ ဟာ တတ္လိုသိလိုတဲ့ လိုအင္ေတြေၾကာင့္ သေဘာရိုးမမွန္တဲ့ ဆရာနဲ႔ေတြေတာ့ မၿဖစ္သင့္္တာေတြ ၿဖစ္
အပ်က္ပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္း ေသြးထြက္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိမိကို ေမြးဖြား သန္႔စင္ခဲ့တဲ့ မာတာ မိခင္ကိုေတာင္ လိုအပ္တဲ့ လက္ညိဳးၿဖတ္ဖို႔ လုပ္ခဲ့တာဟာ မိမိရဲ႕ လိုအင္ၿပည့္ဖို႔ ဆရာမိုက္ရဲ႕ စကားကို အမွန္ထင္ၿပီး မိုက္မဲခဲ့တာပါဘဲ။
ဒါေပမယ့္ အဂၤုလိမာလ က ဘုရားရွင္နဲ႔ ေတြ႕လို႔ ကြ်တ္တန္း၀င္ခဲ့ပါတယ္။
အဂၤုလိမာလ အတြက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ အစားထိုးမရတဲ့ မိခင္လက္ညိဳး ၿဖတ္ ခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ ၿမတ္ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ႔ေတာ ကြ်တ္တန္း၀င္ခဲ့
တာေတာ့ အဂၤုလိမာလ အတြက္ ကံေကာင္းတယ္ေၿပာရမလား။ဒါမွ မဟုတ္ ကြ်တ္တန္း ၀င္ ခ်ိန္တန္လို႔ ကြ်တ္ခဲ့တာလား ဆိုတာေတာ့
ညဏ္မမီွလို႔ မသိေၾကာင္းပါဗ်ာ..၊
သူရဲ႕ လိုအင္ေတြေၾကာင့္ ဆရာမိုက္ရဲ႕ သေဘာမမွန္ေတြကို ေ၀ဖန္ပိုင္းၿခား မႏိုင္ေအာင္ ၿဖစ္ခဲ့ရေလၿခင္းဆိုၿပီးေတာ သနားစိတ္ပိုမိခဲံပါရဲ႕။
ေနာက္ ၿမတ္ဘုရားရွင္နဲ႔ ေတြမွ ၿမတ္ဘုရးရွင္ရဲ႕ အဆံုးမအကိုနာယူၿပီး ရဟန္း၀တ္၊ ၀ိပႆာတရားက်င့္ၿပီး ရဟႏၱာအျဖစ္ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ႏိုင္သြားလို႔ ႏိုင္လို႔ ၀မ္းသာပီတိ ၿဖစ္ပါတယ္။

အဂၤုလိမာလ အေၾကာင္းေတြေၿပာေနရတာက ဒီကေန႔ ေခတ္သစ္ အဂၤုလိမာလ ေတြ မအူပင္ဖက္မွာ ေသာင္းက်န္း ေနၿပန္လို႔ပါဘဲ။
ၿမန္မာႏိုင္ငံ ရဲေတြကို ေခတ္သစ္ အဂၤုလိမာလ လို႔ နာမည္တပ္ မွည့္ေခၚမယ္ဆိုရင္ မွားေနမလားဗ်ာ။
မအူပင္ဖက္မွာ ၿဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ သတင္းစံုကို အားလံုးသိၾကတဲ့ အတုိင္းပါဘဲ။
ေခတ္သစ္ အဂၤုလိမာလ ေတြၾကေတာ့ ဟိုအရင္က အဂၤုလိမာလ လိုမဟုတ္ပါဘူး။

ေခတ္သစ္ အဂၤုလိမာလ ေတြၾကေတာ့ ကိုယ္ တတ္ခ်င္၊သိခ်င္တဲ့ လိုအင္ ေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘဲ ဆရာစကား(သို႕) အမိန္႕ ကို တေသြ မသိမ္း နာခံ လုပ္ေဆာင္ၾကတာေလ။
သေဘာရိုးမမွန္တဲ့ အမိန္႔ေတြကို  လိုက္မလုပ္လို႔ ထမင္းငတ္ရင္ မင္းေကြ်းမွာလား။
ငါတို႔ ကေလး မင္းေက်ာင္းထားေပးမလား။
ငါတို႔ မိန္းမ မင္းေကြ်းေမြးထားမလား။
ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဘာတခုမွ မလုပ္ေပးႏိုင္ပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ က ဘုရားမွ မဟုတ္တာကိုး။
ဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္တာကို မင္း ကိုယ္ထမင္းကိုယ္စား ေအးေဆးေနလို႔ ေၿပာၾကေပါ့။
ဟိုအရင္က အဂၤုလိမာလ ကို ဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘဲ အသနားပိုခဲ့ သလို ေခတ္သစ္ အဂၤုလိမာလကို လည္း အသနားပိုပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဟိုအရင္ အဂၤုလိမာလ က ၿမတ္ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြလို႔ ရဟႏၱာ ၿဖစ္လို႔ ၀မ္းသာပီတိ ၿဖစ္ရေပမယ့္ ေခတ္သစ္ အဂၤုလိမာလ ေတြကိုေတာ့ ပိုၿပီးေတာင္ အသနားပိုမိပါတယ္။
ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ ေခတ္သစ္ အဂၤုလိမာလ ေတြက ၿမတ္ဘုရားရွင္နဲ႔ ေတြဖို႔ အေၾကာင္း လံုး၀ မရိွဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္ပါ။

ငါ့မိသားစုအတြက္ ဘာမဆိုလုပ္မယ္ ဆိုတာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။
ဒါမွလည္း ဖခင္ေကာင္းပီသ ေပမေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ဆရာေကာင္းေတာ့ ဆင္ၿခင္သိညဏ္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္ရမွာပါ။
ခုေတာ့ ေခတ္သစ္ သေဘာရိုးမမွန္တဲ့ ဒိ႒ိ တကၠဒြန္း ဆရာၾကီးေတြ ေအာက္မွ ခစားေနၾကေတာ့ ေခတ္သစ္ အဂၤုလိမာလ ၿဖစ္မွန္းမသိ ၿဖစ္ခဲ့ရၿပီ။
ဒိ႒ိ တကၠဒြန္း ဆရာၾကီးေတြရဲ႕ လက္ေ၀ခံ တပည့္ေတြက လည္း ထမင္းရွင္ လယ္သမားေတြကို ဒီလိုရိုက္ ၿပီးရင္ ဒီလိုၿပန္ပင့္တင္
ေခါင္းေတြ႕ ေခါင္းရုိက္၊ေၿခေထာက္ေတြ႔ ေၿခေထာက္ရိုက္ ဘယ္နားရာရုိက္ပါလို႔ ေသခ်ာ သရုပ္ၿပပါလို႔ မွာၾကားလုိက္ပါရဲ႕ေလ။
ဟိုအရင္ အဂၤုလိမာလ ရဲ႕ ဆရာၾကီးက ေတာ့ လက္ညိွဳးဘဲ ၿဖတ္ခုိင္းတာေပါ့။
ဒီေနေခတ္မွာေတာ့ ဘာလို႔ မသတ္မွတ္ထားေတာ့ပါဘူး။အကုန္ရိုက္ အကုန္ၿဖတ္....ဘုရားဘုရား....၂၁ရာစုမွာ သနားၾကင္နာၿခင္း
ကင္းတဲ့ နွစ္ေတြလို႔ တင္စားရမလိုၿဖစ္ေနခဲ့ပါေကာ။

တကယ္ေတာ့ ဟိုအရင္ အဂၤုလိမာက ပညာတတ္လို သိလိုေဇာနဲ႕အမွားအမွန္ကို ေ၀ဖန္ပိုင္းၿခားႏိုင္ခြင့္မရိွတာပါ။
ဒီကေန႔ေတာ့ စား၀တ္ေနေရး အသက္ရွင္သန္ေနေရး အတြက္ အမွားအမွန္ကို ေ၀ဖန္ပိုင္းၿခားႏိုင္ခြင့္ မရိွေတာ့တာပါ။
ေနာက္ဒီကေန႔ ဒိ႒ိ တကၠဒြန္း ဆရာၾကီးေတြကလည္း ဆရာစစ္ ဆရာမွန္ သေဘာမရိုးတာ အမွန္ဆိုတာ ကို ခ်ၿပေနစရာ မလိုပါဘူး။

အဂၤုလိမာလ က ေနာက္ဆံုး လက္ညိွဳး တေခ်ာင္းလိုမွ မာတာမိခင္ရဲ႕ လက္ညိဳးကို ၿဖတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္းက ၿမတ္ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ႔ခဲ့တယ္။
ေခတ္သစ္ အဂၤုလိမာလေတြက ေတာ့ အေမအရြယ္ ေဘးက ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာ္ၿဖတ္သြားၿပီးမွ  ေနာက္လိုက္ေတြက တြန္းထိုး ရိုက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ ၿမတ္ဘုရားရွင္နဲ႔ မေတြ႔ဘဲ အရွံဴးနဲ႔ရင္ဆိုင္ ေနာက္ဆုတ္ၿပန္ေၿပးၾကတာမ်ား ၾကည့္လို႔ေတာင္ မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။
ေခတ္သစ္ အဂၤုလိမာလ ေတြကို ခြ်တ္ဖုိ႔ ၿမတ္ဘုရား အၿမန္ ပြင့္ဖို႔ ဆုေတာင္းပါရဲ႕..။

ေခတ္သစ္ ဒိ႒ိ တကၠဒြန္း ဆရာၾကီးေတြ ကလည္း လြန္လွပါၿပီ။
သကၤန္း၀တ္ ဘုန္းၾကီးကို လည္း ရဟန္းတုလို႔ ေခတ္သစ္ အဂၤုလိမာလေတြကို သင္ၾကားေပးၾက။
ဓါးမဦးခုတ္ လယ္လုပ္တဲ့ သူေတြကိုလည္း ေက်းဇူးရွင္မမည္ ရုိက္ခ်င္သလို ရိုက္ႏိုင္သည္လို႔ အမိန္႔ေပးၾက။
ေတာထဲမွာ အစိမ္းေရာင္၀တ္ ၿမင္ရင္ သူပုန္လို႔ မွတ္ယူခုိင္းၾက။
စာေရး တံကူ ကိုင္တာၿမင္ရင္ ငါဆရာကို အသေရဖ်က္မဲ့ သူလို႔ ေၿပာဆိုထားခဲ့ၾကေလၿပီ။
ဗမာလူမ်ိဳး ဗုဒၵဘာသာ မွာ အလြန္ကို ေက်းဇူးသိ သနားၾကင္နာ တတ္တဲ့ ဆရာ၊ဆရာေတြကို ဘဲ ေတြ႔ခဲ့ဖူးေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ အထူးအဆန္းကိုၿဖစ္လို႔ပါ။
ကိုရင္တပါးကို ေတြ႔ရင္ေတာင္ အစစ္ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ကိုရင္ စည္းထားတဲ့ သကၤန္းကို ဘဲ ၾကည္ညိဳၿပီး ေလးစားရမွာပါ။
အေမအရြယ္ ေတြ႔ရင္ေတာင္ ၀မ္းနဲ႔လြယ္ေမြးတဲ့ အေမ မဟုတ္ေပမယ့္ အေမ အေမ ဆုိေခၚၿပီး ၀တ္ၾကိး၀တ္ငယ္ ၿပဳစုၾကတာ မဟုတ္လား။

ခုေတာ့ကိုယ့္ ရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး၊မိသားစု ဆိုတဲ့ ၀န္ထုပ္ၾကီးအတြက္ အထက္အမိန္႔ ကို ေ၀ဖန္ပိုင္းၿခားႏုိင္စြမ္း မရိွေတာ့ဘဲ
ဘုန္းၾကီးကို လည္း စည္းထားတဲ့ သကၤန္းကို မၿမင္ႏိုင္ေအာင္ အမိုက္ေတြကဖံုး...လို႕ ဘုန္းၾကီး တုလို႔ ဆိုလိုဆို...။
အေမ အရြယ္ကိုလည္း အေမ ဆိုတာ မသိေတာ့ အေမက ေမြးတာမဟုတ္ဘဲ ဥကဘဲ ေပါက္သလို စုံလံုးကန္းလို႔ တြန္းလိုတြန္း၊ရိုက္လိုရုိက္...နဲ႔။
ေနာက္ဆံုးရလဒ္ကေတာ့ ၿမတ္ဘုရားရွင္နဲ႔ မေတြ႔ပါဘဲ။ အပ်က္ပ်က္နဲ႔ ကစဥ္ကလ်ား ထြက္ေၿပးရေပ ပေပါ့။


ေခတ္ၾကီးကို က ပ်က္ေခတ္...
ဒိ႒ိ တကၠဒြန္း ဆရာၾကီးေတြ လည္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစခ်င္ပါတယ္..........။
ေခတ္သစ္ အဂၤုလိမာလ ေတြလည္း ၿမတ္ဘုရားနဲ႔အၿမန္ေတြ႔ေစခ်င္ပါတယ္...။
ကမာၻေၿမၾကီး ၿငိမ္းခ်မ္း သာယာလွပေအာင္ ၿမတ္ဘုရား အရိေမတၱရ ကို အၿမန္ပြင့္ေစခ်င္ေတာ့တာပါဘဲေလ။
ဇတ္တူသားေတြ စားၾကတဲ့ ဓေလ့ ၿမန္ၿပည္မွာ ဆက္ၿပီ မၾကီးထြားေစခ်င္ေတာ့တာ အမွန္ပါ။

ဒီးဒိုး။၀၂၊၀၃၊၂၀၁၂။၁၅၁၈နာရီ။

ေၿမလြတ္ ေၿမရုိင္း တဲ့လား..။

တေန႔ က ရြာက သူငယ္ခ်င္းဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းေလး ေမးခဲ့ပါတယ္။
ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းၿဖစ္ေတြ ေၿပာၾကၿပီးေတာ့ လက္ရိွ အေၾကာင္းေလးကို စကားစၿမည္ ေၿပာၾကရင္းက ရြာမွာ လက္ရိွၿဖစ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေလး တစ္ခုကို သိခဲ့ရတယ္။
စစ္တပ္ က ဗိုလ္မွဴးတေယာက္ က ရြာကိုလာၿပီး ေၿပာတယ္တဲ့ ေကအုိင္ေအ ကို ရြာထဲ အလာမခံ နဲ႕ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ တကယ္လို႔ ရြာအနီးနားတ၀ိုက္မွာ ေကအိုင္ေအ ကို ေတြ႔တယ္ ဆိုရင္ ဒီရြာကို ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ ေၿမလြတ္၊ေၿမရိုင္းေပၚ မွာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ရြာဆိုၿပီး ရြာကိုေၿပာင္းပလိုက္မယ္ ဆိုဘဲ။
ေတာင္ေပၚသား ေတြမွာ ေတာ့ ဗိုလ္မွဴး အဆင့္မေၿပာနဲ႔ တပ္ၾကပ္ေလာက္ကိုေတာင္ ေတာ္ေတာ္သိ ေတာ္ေတာ္တတ္ လို႔ ထင္ၾကတာ။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ဟိုအရင္က အဲလိုဘဲ ထင္တာပါ။ ခုေတာ့ ၀န္ၾကီး အဆင့္ေတာင္ စဥ္းစား ဆင္ၿခင္ ညဏ္ မရိွေသာ၊ ပရမ္းပတာ စကားေၿပာ ၿခိမ္းေၿခာက္တတ္ေသာ၊အမိန္႔ ကို ေ၀ဖန္မပိုင္းၿခားႏိုင္ေသာ စစ္သား လို႔ဘဲ မွတ္ေတာ့တယ္။အဲလိုေၿပာလို႔ စစ္သား အားလံုးကို ဆိုလုိၿခင္းမဟုတ္ပါ။

ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း မိန္းမ ကေတာ့ တငိုငို တရီရီနဲ႔ေပါ့။
ငါတို႔က ကခ်င္ၿဖစ္လို႔ ဒီလို မတရား အႏိုင္က်င့္ ခံရတာ...ဘာၿဖစ္တယ္ ညာၿဖစ္တယ္ေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘုရားသခင္ဆီမွာ ဆုေတာင္းၿပီး ေနရေအာင္ ဘုရားသခင္သာ အားလံုးကို တတ္ႏိုင္တယ္ အားေပးႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့မိတယ္။

တကယ္ေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ လက္ေအာက္နဲ႔ ခုအေရာင္ေၿပာင္း အစိုးရ လက္ထက္မွာ နဂို ဗီစ အာဏာၿပမယ္၊ၿခိမ္းေၿခာက္မယ္၊
ဥပေဒအရ လို႔ ေၿပာမယ္၊ အမိန္႔အရလို႔ ေၿပာၿပီး မသိနားမလည္ သူေကာ သိနားလည္ သူကိုပါမတရားလုပ္တာဟာ အၿမစ္စြဲေနဆဲပါ။
အဲဒီ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈ ေအာက္မွာ ကခ်င္တမ်ိဳးတည္း ခံေနရတာ မဟုတ္ ဘူးလို႔ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း မိသားစုကို သိေစခ်င္လိုက္တာ။
သူတို႔မွာလဲ တေန႔ေန႔ ၀မ္းစားရွာနဲ႔ အသက္မေသဖို႔ ရုန္းကန္ေနရေတာ့ ဘယ္မွာ ဘာၿဖစ္ မသိရွာၾကဘူး။
ဘယ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ သူတို႔မွာ အဲဒီအေၾကာင္း ကုိ စိတ္၀င္စားဖို႔ အခ်ိန္လဲ ရိွရွာမယ္ မထင္ပါဘူး။


တကယ္ ေတာ့ ဒီအာဏာရွင္ စနစ္ ေအာက္မွာ တိုင္းရင္းသား အားလံုး၊ဘာသာၾကီး အားလံုးဟာ ႏိွပ္စက္မႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို အနည္းအမ်ား ခံစားၾကရတာပါ။
ကခ်င္လူမ်ိဳးမွ မဟုတ္ပါဘူး ဗမာလူမ်ိဳးနဲ႔ ဗုဒၵဘာသာ လည္း ခြဲၿခား ဆက္ဆံၿခင္းေအာက္ ခံေနၾကရတာပါဘဲ။
ဗမာလူမ်ိဳး ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြေတာင္ သူတို႔ ထိရင္ မလြယ္ေအာင္ ရက္ရက္စက္စက္ ဆက္ဆံ ခဲ့ၾကတာပါဘဲ။

ဘယ္လို ကမာၻေက်ာ္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးက ဘြဲ႔ေတြရၿပီး ဗိုလ္မွဴး အဆင့္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္တာလဲေတာ့ မသိဘူး
ဘယ္အရာကို ဘယ္လိုေခၚေ၀ၚ သမုတ္တယ္ ဆိုတာေတာင္မသိရွာဘူး။
ၿမန္မာႏိုင္ငံ မွာေန ကခ်င္ၿပည္နယ္မွာ တာ၀န္က်ေပမယ့္ ကခ်င္လူမ်ိဴးေတြရဲ႕ထံုးတမ္း စဥ္လာကို လားလားမွ်မသိတဲ့ အရိုင္းအစိုင္းေတြ နယ္ေတြမွာ လာစုေနတာေတာ့ အမွန္ပါဘဲ။
ဘယ္ပညာတတ္၊ယဥ္ေက်းနားလည္တဲ့ တဦးတေယာက္မွာ နယ္ကို မေရာက္တာ ဟိုးအရင္ ကတည္းက အစိုးရ ၀န္ထမ္းေလာကမွာ ရိွၿပီးသား။
ၿမန္ၿပည္ၿမိဳ႔ေတာ္ေတြမွာ အက်င့္ပ်က္၊ကလန္ကဆန္ လုပ္တဲ့ ၀န္ထမ္းဆို အလုပ္က မထုတ္ဘဲ နယ္ပို႔ လုပ္တာ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ဘဲမဟုတ္လား။

ေၿမလြတ္ဆိုတာ လူေတြ မေနထိုင္တဲ့ ေနရာ ကို ေၿမလြတ္လို႔ ေခၚတယ္။
ေၿမရုိင္းဆိုတာ စိုက္ပ်ိဳးထား ၿခင္း မရိွတဲ့ ေၿမကို ေၿမရုိင္းလို႔ ေခၚပါရဲ႕။
ကခ်င္လူမ်ိဳးေတြက ရြာတည္ၿပီးေနထုိင္ၾကတယ္ ဆိုမွေတာ့ ေၿမလြတ္လို႔ေခၚမလား။
ကခ်င္လူမ်ိဳးေတြ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ စိုက္ခင္းေတြကို ေၿမရိုင္းလို႔ေခၚမလား။
မေန႕တေန႕ ကမွ ထုတ္ၿပန္တဲ့ ဥပေဒအရ ဂရမ္ မရိွလို႔၊ပံုစံ ၁၅ မရိွလို႔ အဲဒီ ေနရာေတြကို ေၿမလြတ္ေၿမရိုင္းလို႔ ေခၚသလား။
အဲဒီေၿမမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘိုးေဘးေတြ အစဥ္အဆင္ ေခါင္းခ်ခဲ့တဲ့ ေနရာပါ။
ဂရမ္တို႔ ပံုစံ ၁၅ တုိ႔ ဆိုတာ ဘယ္ေနမွန္း မသိတဲ့ အခ်ိန္က စလို႔ အဲဒီေၿမေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနထုိင္ခဲ့ၾကတာပါ။

နည္းနည္းေတာ့ စဥ္းစားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဂရမ္တို႔၊ပံုစံ ၁၅ လား ဘာလား ႏိုင္ငံေတာ္က ထုတ္ၿပန္တယ္ ဆိုရင္လည္း တႏိုင္ငံလံုးမွာ ဘိုးစဥ္ ေဘာင္ဆက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကတာေတြကို သတ္မွတ္ခ်က္ ေတြ ထုတ္ေပးပါလား။
ခုေတာ့ စိတ္မထင္တာနဲ႔ ဥပေဒနဲ႔ ကုိင္ေပါက္၊ အထက္ အမိန္႔ နဲ႕ လုပ္ခ်င္တုိင္းလုပ္ၾကမလို႔လား။
ဂရမ္တို႔ ပံုစံ တို႔ မရိွရင္ ေၿမလြတ္၊ေၿမရိုင္း ၿဖစ္ေနတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသစရာပါဘဲ။

ေတာင္ေပၚေဒသမွာေတာ့ ရွင္းပါတယ္..။ဒီေၿမ၊ဒီလယ္ ကို ဘယ္သူ ပိုင္တယ္ ဆိုတာကို ေဘး မ်ိဳးဆက္ေလာက္က စၿပီး ဒီေၿမ၊ဒီလယ္ အေၾကာင္းေၿပာၿပၾကရတယ္။ ေနာက္ပိုၿပီးခုိင္လံုေအာင္ ဒီေၿမရဲ႕ ဘယ္နားမွာေတာ့ ၿဖစ္ ငါတို႔ ေဘးက ဘာအပင္ စိုက္ထားတယ္။ဘယ္နားမွာေတာ့ ဘာေက်ာက္တံုး ၿမဳပ္ထားတယ္၊ ဘယ္အပင္ၾကီးကို ဘယ္ေနရာေလာက္မွာ ဘယ္ႏွခ်က္ခုတ္ထားတယ္ စသည္ၿဖစ္ေၿပာၿပရတယ္။အားလံုးမွန္တယ္ ဆိုရင္ ဒီေၿမကို သူပိုင္တာပါဘဲ။ ဘယ္သူမွ လိုခ်င္တပ္မက္ၿပီး ဖင္ပိတ္ၿငင္းၿပီးေတာ့ ငါဟာလို႔ ေအာ္မေနပါဘူး။

ဒီလိုပါဘဲ လူမေနတဲ့ ကခ်င္ေတာင္ေပၚေတြမွာေတာင္ လူေရာက္ခဲ့တဲ့ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေၿမရုိင္းမဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း သစ္ပင္ေတြက ေၿပာၿပႏိုင္တယ္။ဥပမာ သစ္ပင္မွာ လူေတြ စိုက္မွ ေပါက္တဲ့ အပင္ဆိုတာရိွတယ္။ေတာထဲမွာ သူအလိုလို ေပါက္တဲ့ အပင္ဆိုတာ က သပ္သပ္ေပ့ါ။ေတာထဲမွာ ေတြ႔တုိင္း သူဟာသူေပါက္ေနတာ ႏိုင္ငံေတာ္ပို္င္တယ္ ဆိုရင္ မွားေနအုန္းမွာပါ။
ဘိုး၊ေဘးေတြ ေတာလိုက္ထြက္တဲ့ အခါ တိုင္း ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ အမွတ္အသားတခု ခု ထားခဲ့ရိွတယ္။
အဲလို အမွတ္အသား ကို တၿခားတေယာက္ေယာက္ ကေတြ႔လို႔ ကေတာ့ ဒီေနရာမွာ ပုိင္တဲ့ သူ ေ၇ာက္ခဲ့တဲ့သူရိွၿပီဆိုၿပီးေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ပိုင္စိုး ပိုင္ႏွင္း မလုပ္တာ ကခ်င္ေတြရဲ႕ ရိုးရာပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ က ၿပည္ေထာင္စုလို႔ ေခၚတဲ့ ၿမန္မာႏိုင္ငံတြင္းမွာေနတာၿဖစ္တယ္။
ၿမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း မွာေနလို႔ ၿမန္မာႏိုင္ငံ ဥပေဒကို ေလးစားလိုက္နာရမွာလည္း ၿဖစ္တယ္။
အဲဒီ ဥပေဒကို လည္း တႏိုင္ငံလံုး စိုးမိုးေအာင္နဲ႔ စာ၇ြက္စာတမ္းေတြကို လည္း ရေအာင္ ထုတ္ေပးေစလိုပါတယ္။
ဥပေဒဆိုတာ ၾကီးက ၿပည္သူလူထုကို ဘာဆို ဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္ေပမယ့္ မသိနားမလည္ တဲ့ သူေတြကို ထိခုိက္ႏွစ္နာေအာင္ လုပ္တဲ့ ဥပေဒ မၿဖစ္သင့္ဘူး။
သိနားလည္တဲ့ သူေတြကိုလည္း နားလွည့္ ပါးရုိက္ မလုပ္သင့္ပါဘူး။

ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာ တႏိုင္ငံလုံုးက ေၿမလြတ္ေၿမရိုင္းရိွမယ္ မထင္ပါဘူး။
အဲဒီ ေၿမေတြကို ဥပေဒအရ ပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္းေတြ ထုတ္ေပးႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၿပီး သတ္မွတ္တဲ့ အခြန္ေကာက္ေပါ့။
ကို္ယ္ လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္မွ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးၿပ ဇြတ္ သိမ္းယူတာမ်ိဳး လံုး၀မၿဖစ္သင့္ပါဘူး။
ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္ရင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ သူ ကုိယ့္ႏိုင္ငံသားေတြလုပ္ပါေစေပါ့။
တကယ္ေတာ့ ဒီေၿမ ဒီေရေတြဟာ  ကိုယ္ပုိင္တခုမွ မဟုတ္ပါဘူး။
ၿမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ လူငယ္ေတြရဲ႕ အရင္းအၿမစ္ဘဲၿဖစ္တယ္။
ကိုယ္သားသမီး ေတြကို ခ်စ္တယ္ ဆိုရင္ ဒီေၿမ၊ဒီေရကို ခ်စ္ရမွာပါ။
ဒီေၿမဒီေရေတြ ကို ဥပေဒ အတြင္းကေန တိုင္းတပါးသားေတြ မပိုင္ဆိုင္သြားေအာင္ တန္ဖိုးထားၾကရမွာပါ။
ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြ အားလံုး ေၿမလြတ္ ေၿမရုိင္းေတြေပၚမွာဘဲ အိမ္ယာ တည္ေနၾကရအုန္းမွာပါ။
ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လူမ်ိဴးေတြက ဒီေၿမကို ငါတို႔၀ယ္ထားၿပီးၿပီ မင္းတို႔ ေနရာေရြ႔ၾက ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္လာအုန္းမွာလား..။
မင္းတို႔ တည္တဲ့ေနရာေတြက ေၿမလြတ္ ေၿမရိုင္းေပၚမွာ လို႔ ဆိုမယ့္ သူရိွလာအုန္းမွာလား။

ဒီးဒိုး။၀၂၊၀၃၊၂၀၁၂။၁၃၂၂နာရီ

အိပ္ယာ

လူဆိုတာ ေမြးလာကတည္းက အတန္းအစား မေရြး အိပ္ဖို႔ေနရာေလး တစ္ခုေတာ့ရိွၿမဲဘဲ မဟုတ္လား။
ေရြလင္ဗန္းနဲ႔ အခ်င္းေဆးၿပီး ေမြးလာတဲ့ သူေတြလည္း ေကာင္းေပ့ဆိုတဲ့ ေမြ႔ယာနဲ႔ ဘဲေမြးေစာင္ေတြ စံုလို႔ ေလာကစည္းစိမ္ကို အိပ္ယာေပၚမွာ ခံစားႏိုင္ၾကမွာပါဘဲ။
အိပ္ယာေပၚမွာ မိစံု ဖစံုနဲ႔ ေလာက နိဗၸာန္ ကို ခံစားႏိုင္သူေတြအတြက္လည္း မုတိတာပြား စရာဘဲ။
ဒီလိုနဲ႔ဘဲ ဆင္းရဲမဲြေတမႈကို ခါးစည္းခံလို႔  အေဖ့ရဲ႕ ပုဆိုး အစုတ္မေၿပာနဲ႔ အေမ့ရဲ႕ ထမီ အပိုင္းေလးနဲ႔ ေလာက အိပ္ယာထဲ လဲေလ်ာင္းခဲ့တဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးဘဲေလ.။
ရာသီဥတု က ႏွိပ္စက္လို႔ အေမ့ရင္ခြင္ထဲ တိုးတိုးၿပီး အခ်မ္းမ်ားေၿပမလား။ အေဖ့ကို လြမ္းတဲ့ စိတ္ေၿဖေပ်ာက္ႏိုင္မလား လို႔ ေစာင့္ရင္းက မိုးလင္းခဲ လွတာ အိပ္ယာထဲမွာဘဲေလ.။

အသက္ကေလး ရလာေတာ့ တကုိယ္စာ အိပ္ယာေလးကို မရ ရေအာင္ဖန္းတီးလို႔ ညညဆို မေပ်ာ္လည္း အိပ္၊ ေပ်ာ္လည္း အိပ္ ညေပါင္းမ်ားစြာေပါ့။
ေလာကဒဏ္ရဲ႕ ဆံုးမခ်က္ေတြ မခံမရပ္ႏိုင္ ၿဖစ္လို႔ ေအာင့္အီး ၾကိတ္မိွတ္မ်ိဳ သိပ္လို႔ ညည ေတြကို ေက်ာ္ၿဖတ္ခဲ့တာလဲ အိပ္ယာထဲမွာဘဲ။
ေန႔ေန႔ဆို မိုးေပၚပ်ံလြင့္မတတ္ မာနေတြ တင္လို႔ တခါတေလ ညညဆို လူမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ မ်က္ရည္စို႔ခဲ့ရတာလည္း အိပ္ယာထဲမွာဘဲ.။
စိတ္ဓါတ္ေတြ ေၿခဖ၀ါးေအာက္ ေရာက္ေတာ့ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္နဲ႔ မနက္ၿဖန္ကို ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ အားအင္းေတြ ၿဖည့္တင္း ခဲ့ရတာလဲ အိပ္ယာထဲမွဘဲ.။
အေပ်ာ္ေတြ လြန္လို႔ လူမွန္းမသိ ဇရက္မင္း စည္းစိမ္ ရဲ႕ ဟိုဘက္ကမ္းကို လြန္တဲ့ အထိ ယစ္မူးေတာ့လည္း အိပ္ယာထဲမွာဘဲ.။
ခ်စ္သူက ပစ္သြားေတာ့ အသဲေတြ ဟက္တက္ကြဲ လူေရွ႕မွာ မက်ရဲတဲ့ မ်က္ရည္ ညည ဆို ရြဲရြဲ စိုေအာင္ က်ခဲ့တာလည္း အိပ္ယာထဲမွာဘဲ.။

ဒီလိုနဲ႔ ၾကယ္၃ ပြင့္ အဆင့္ အၿမင့္ဆံုး အိပ္ယာ ကေန လမ္းေဘး ကားမွတ္တိုင္ အိပ္ခဲ့ရတဲ့ အိပ္ယာေပါင္း မနည္းေတာ့ဘူးေလ..။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အိပ္ယာေတြမွာ ရင္ထဲမွာ အထိမိဆံုး၊ အနာက်င္ရဆံုး၊စိတ္ထဲမွာ မေမ့ႏိုင္ဆံုး အိပ္ယာေလ ကေတာ့ ၂၄၊၁၂၊၂၀၁၂ မွာ အိပ္ခဲ့ရတဲ့ အိပ္ယာေလးပါဘဲ။
ကြတ္ခိုင္ၿမိဳ႕ ကို ၀င္တယ္ ဆိုရင္ဘဲ တအိမ္၀င္ တအိမ္ထြက္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လုိက္နုတ္ဆက္တယ္။
နားရြက္ေတြ ၿပတ္က်လုမတတ္ ေအးခဲတဲ့ ကြတ္ခိုင္ၿမိဳ႕မွာ တညတာကို ေက်ာ္ၿဖတ္ဖို႔ အားလံုး က အိပ္ယာၿပင္ထားမယ္ လာအိပ္ပါလို႔ အထပ္ထပ္မွာၾကတာ အိမ္တုိင္းေစ့ပါဘဲ။
ဒါလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကခ်င္လူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ ေဖာ္ေရြမႈဘဲေလ။
ကြတ္ခုိင္ ဘုရားေက်ာင္းကို ၀င္တယ္ ဆိုရင္ဘဲ..မိမိ ေနရပ္ အိုးအိမ္နဲ႔ အိပ္ယာကုိ စြန္႔ခြာလို႔ ဘုရားေက်ာင္း ရင္ေငြ႕ ကို လံုၿခံဳ လိုၿငား လာခုိလံုေနၾကတဲ့ ေသြးခ်င္းေတြကို ေတြ႔ရတယ္။
ရင္ထဲမွာ ဆို႔တက္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္ဆိုတာ ၿငင္းဆန္ဖို႔မွ မဟုတ္ဘဲ။ ၀န္ခံဖို႔နဲ႕ ရင္ဆုိင္ႏိုင္ဖို႔ ခြန္အားေတာင္းခံဖို႕ဘဲ မဟုတ္လား..။
ဘုရားေက်ာင္း၀င္းထဲက ၀ါးေတြနဲ႔ ရေအာင္တည္ေဆာက္ ထားတဲ့ ေၿမစိုက္ တန္းလ်ားရွည္ရွည္မွာ အမိုးဘဲ ပါၿပီး အကာမပါဘူး..။
ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ သူတို႔တေတြ အတြက္ အလံုၿခံဳဆံုးေသာေနရာေလး ၿဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။

ဒီလိုနဲ႔ ညက ေမွာင္သထက္ေမွာင္...ေအးခ်က္ကေတာ့ ခိုက္ခိုက္ေတာင္ မတုန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ေမြးထားတဲ့ မီးဖိုကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ေႏြးေအာင္ မီးလံုၿပန္ေတာ့ ၀တ္ထားတဲ့ အေႏြးထည္က ေနာက္ေက်ာကို မေႏြးေထြးနိုင္ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ မီးဖိုရိွရာကို မ်က္ႏွာမႈလိုက္၊ ေနာက္ၿပန္လွည့္လိုက္နဲ႔ ကြတ္ခိုင္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေအးခဲမႈဒဏ္ကို ေက်ာ္ၿဖတ္ေနခဲ့တယ္။
ဒီညေတာ့ မအိပ္ေတာ့ဘူးလို႔ စဥ္စားေနလိုက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕လည္း ေရွ႕ေဟာင္းေနွာင္းၿဖစ္ေတြ ေၿပာမဆံုးေဘာင္ ေတာသံုးေတာင္ေပါ့ဗ်ာ.။

မနက္ ၁နာရီေလာက္က်ေတာ့ မင္းအတြက္ အိပ္ယာၿပင္ထားတယ္လို႔ လာေၿပာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ကလည္း ဟာ မလုပ္ပါနဲ႔ ငါ မအိပ္ေတာ့ဘူ ၿပာၿပာသလဲ ၿငင္းလုိက္မိတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူက ငါတို႔နဲ႕ တညေတာ့ အိပ္သြားပါကြာ တဲ့။ သူမ်က္လံုးေတြက အမွန္လိုလာတဲ့ ပံုစံ နဲ႕ဆိုေတာ့..။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မဟုတ္ပါဘူး ငါ ဒီမွာဘဲ မိုးလင္းတဲ့ အထိေနသြားမွာပါ။ အိပ္ေတာ့ မအိပ္ေတာ့ ဘူးလို႔ ေၿပာမိေသးတယ္။
ေအးခဲ ေနတဲ့ ရာသီဥတုေအာက္မွာ အကာအကြယ္ မရိွဘဲ ၆ နာရီေလာက္ကို ဘယ္လိုေက်ာ္ၿဖတ္မယ္ ဆိုတာကို အေၿပးအလြားစဥ္းစား ေနမိတယ္။
ဒီလိုလုပ္ကြာ ခရစၥမတ္ညဘဲကြာ အခ်မ္းေၿပေအာင္ ငါတို႔ ေထာင္ကာ ကၾကရေအာင္ေလ လို႔ ေတာင္းဆိုမိေတာ့ သူက ကဖို႔ မေၿပာနဲ႕ အသံေတာင္ ထြက္လို႔မရဘုူးတဲ့။
ဘာဆိုင္လဲကြာ လို႔ ညီးၿငဴ မိေနတာ ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ပါဘဲ။
မနက္ ၃ နာရီေလာက္ေတာ့ စကားေၿပာေနတဲ့ လူေတြ အလ်ိဳလ်ိဳ ထြက္ခြာသြားၾကတယ္..။
သူတို႔ေတြ ဘယ္သြားၾကတယ္ ဆိုတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အမွန္မသိတာပါ။
ေနာက္ဆံုး သူလည္း ငါသြားေတာ့မယ္ကြာ ဆိုၿပီးထြက္သြားခဲ့တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္လည္း မီးဖိုေဘးက သူခင္းထားေပးတဲ့ အိပ္ယာေဘးမွာ တေယာက္တည္း က်န္ေနခဲ့တယ္။
အိပ္ယာ ၀င္ခါနီး အိပ္ယာေလးကို အမွတ္တရ မွတ္တမ္း တင္ထားခဲ့တယ္။

ေကာက္ရိုး ေမြ႕ယာမွာ ပီနန္အိတ္(ေၿမြအေရခြံအိတ္) ခင္းလို႔ တိမ္းေရွာင္ေၿပး ေနရတဲ့ ဟင္းလင္ၿပင္ စခန္းမွာ လံုၿခံဳမႈဆိုတာ ဂ်ိဳနဲ႔လားဗ်ာ..။
ဘဲေမြးေစာင္ဆိုတာ အဲ camp မွာ ရွာမွရွားပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ သူတို႔ၿပင္ဆင္ေပးခဲ့တယ္။
အဲဒီည ဘယ္ကိုမွ ၿပန္မအိပ္ေတာ့ပါဘူး....။
သူတို႔ေလးေတြနဲ႔ အတူတူ မဟုတ္ေတာင္ တေနရာ တ၀န္းတည္းမွာဘဲ အိပ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီ ခရစၥမတ္ည မွာ ရင္ထဲမွာ ၀မ္းသာစရာေတြ ဟာ မအိပ္စက္ရၿခင္းေအာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့တယ္။
အပ္ေသးေသးေလးနဲ႔ ထိုးသလို လက္ဖ်ားေတြ စစ္စစ္ကိုက္ နာက်င္ေနေပမယ့္ ႏွလံုးသားထဲက နာက်င္ကုိက္ခဲမႈက ပိုတယ္။
ေအးခဲတဲ့ ေလ တိုး၀င္လို႕ အၿပင္မွာ ေအးစက္နာက်င္မႈေတြ ပိုသလို စိတ္ရဲ႕ နာက်င္မႈေတြက ပိုတယ္။
အံ့သြားခဲၾကိတ္ၿပီး ဇြတ္ၾကိတ္မွတ္အိပ္ရသလို တုန္႔ၿပန္မႈအတြက္ စိတ္ေစာေနမိသလားဘဲ။
မၿပည့္မစံုေပမယ့္ ဒီလိုအိပ္ခဲ့ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ ဒီအိပ္ယာကို ၿပင္ဆင္ေပးခဲ့တဲ့ သူေတြအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္တယ္။
သူတို႔တေတြနဲ႔ မနီးတဲ့ ေနရာမွာ ေနထိုင္ အိပ္စက္ေနရာေပမယ့္...။
ရင္တထိတ္ထိတ္ နဲ႔ အိပ္ခဲ့ရတဲ့ အိပ္ယာ...
စိုးရိမ္စိတ္ထက္ နာက်ည္းမႈေတြနဲ႔ အိပ္ခဲ့ရတဲ့ အိပ္ယာ...
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္တဲ့ အိပ္ယာ...
ငါ့၀ိညာဥ္ ကို ထားခဲ့ေပးတယ္......။။
သိပ္မၾကာခင္ ငါတို႔လည္း မင္းတို႔လိုဘဲ ေအးတူ ပူအမွ် ခံစားဖို႔ ၿပန္လာခဲ့အုန္းမယ္...။

ဒီးဒိုး။၇၊၁၊၂၀၁၃။၀၀၁၂နာရီ။

ngai yup na matu yup ra hpe hkan lajan ya ai galai na hpyen yan ni hpe grai chye ju dum ai..

ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေတာ့ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ...။

ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ မိမိစိတ္ထဲ က သူ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ေနပါလား ဆိုတဲ့ အသိေလးတစ္ခုေပါ့။

အဲလိုပါဘဲ ရင္ထဲမွာ သူမနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တမ်ိဳးတမည္ ခံစားၿပီး ကုိယ္ကို ကိုယ္ ယံုၾကည္ၿခင္းေတြ ပိုလာတယ္..အရာရာကို ရင္ဆိုင္ဖို႕ ခြန္အားေတြ တိုးလာတယ္။
ဒါဟာလည္း အခ်စ္ေပါ့။

အခ်စ္ဆိုတာ ခံစားလို႔ ရတယ္။

သူ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ေနလား မခ်စ္ဘူးလားဆိုတာ ခံစားလို႔ရတယ္။

အဲဒီ ခံစားမႈကို စကားလံုးေတြနဲ႔ ေဖာ္ၿပလို႔မရဘူး။

ဒါေပမယ့္ တကယ္ခ်စ္လား မခ်စ္ဘူးလားဆိုတာ ကိုေတာ့ တကယ္ခ်စ္ခဲ့ဖူးသူတုိင္း ခံစားလုိ႔ရတယ္။

သူကိုယ့္ကို တကယ္ ခ်စ္လားမခ်စ္ဘူးလား ဆုိတာကို မိမိ ကိုယ္တုိင္ ခံစား သိရိွႏိုင္သလို...............မိမိကုိယ္တုိင္ သူ႔ ကို တကယ္ခ်စ္လား မခ်စ္ဘူးလား ဆိုတာကို ခံစားသိရိွႏိုင္ပါတယ္။


တခါတေလမွာ ကို ယ္သူ႔ကို အခ်ိန္တိုင္း သတိရေနလို႔ message ၿဖစ္ၿဖစ္၊ ဖုန္းၿဖစ္ၿဖစ္ေခၚေနတတ္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဟိုဘက္ က စာမၿပန္တာဘဲ ၿဖစ္ၿဖစ္၊ ဖုန္းမကိုင္တာဘဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ရိွခဲ့လို႔ ကိုယ္စိတ္ထဲမွာ သူက ငါခ်စ္သေလာက္မခ်စ္ပါဘူးဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး၀င္လာခဲ့ ရင္ ဒါ အခ်စ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ယူဆ တယ္။

အဲဒါက အတၱနဲ႔ တဏာ ဆန္သြားၿပီး။

ကိုယ္ေပးဆပ္လုိက္တဲ့ အရာအတြက္ တခုခု ကို ၿပန္လုိခ်င္ေနလို႔ 'ငါခ်စ္သလို မခ်စ္ပါဘူး'၊"ငါၿပဳမူ သလို ဘာမွ တုန္႔ၿပန္မလားဘူး" ဆိုတဲ့ စိတ္ခံစားမႈမ်ိုဳး ခံစားရတာေပါ့။

အခ်စ္မွာ အဲလိုမ်ိဳး တုန္႔ၿပန္မႈ၊လိုလားမႈေတြ မရိွဘူး။

သူ႔ကို ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ သူ႔ကိုဘဲ ခ်စ္ေနတာကို ဆိုတာေပါ့။

စိတ္ထဲမွာ ပညာ ေတြကြာဟေနလို႔၊ ဂုဏ္ရိွန္ေတြ၊ဘာသာေတြ ၿခားေနလို႔ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး။

ေနာက္ သံသယ တခုခု...

သူကို ခ်စ္မိရင္ ငါ့ကို ထားသြားမွာလား။

သူငါ့အေပၚ သစၥာရိွပါ့မလား။

သူငါ့ အေပၚ အလိုလိုက္ အၾကိဳက္ေဆာင္ေပးပါ့မလား။ စတဲ့ အေတြးေတြရိွေနခဲ့ ရင္ ဒါ ဟာ ခ်စ္တာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။

အခ်စ္မွာ အေပးမရိွ သလို၊ ရယူတယ္ ဆိုတာလဲ မရိွပါဘူး။

အခ်စ္ဆိုတာ အေပး၊အယူ ကင္းၿပီး ၿဖဴစင္ သန္႔ရွင္းလြန္းတယ္။

တကယ္လို႔ အဲလိုတၿခားခံစားမႈေတြ ပါလာရင္ အခ်စ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

ေပးဆပ္ၿခင္းေတြ၊ရယူ ပိုင္ဆိုင္ၿခင္းေတြပါလာရင္၊ဒါေတြက သူ႕အတြက္ အနစ္နာခံမႈ၊မိမိအတြက္ လုိခ်င္တပ္မက္ မႈ တခုဘဲ ၿဖစ္တယ္။ အခ်စ္မဟုတ္ဘူး.။

ေနာက္ အခ်စ္မွာ သံသယေတြ မပါဘူး။ ယံုၾကည္ေနမႈ သက္သက္ဘဲ ၿဖစ္တယ္။

တခါတေလ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့ သူက တၿခားတေယာက္နဲ႔ သာမာန္ တြဲသြား တြဲလာ လုပ္ေနတာ ကိုၿမင္ခဲ့ရင္ ဒါဟာ အၿမင္ မလြဲဘဲ သူငါ့အေပၚ ေၿပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အသိေလးက အခ်စ္ဘဲေပါ့။

ေနာက္ အခ်စ္မွာ ၿဖဴစင္လြန္းတဲ့ စာရြက္ေလး တရြက္ပါဘဲ။

ဒါေပမယ့္ လူဆုိတာ အတၱေလးေတြနဲ႔ ရိွေနေတာ့ လိုခ်င္မႈေလးေတြရိွတတ္တယ္။
ကုိယ္ပိုင္တဲ့ စာရြက္ၿဖဴၿဖဴေလးေပၚမွာ တစံုတေယာက္က တခုခု လာၿပီးေရးၿခစ္ခ်င္တယ္။
အဲလို လာၿပီးေရးၿခစ္မွ သူငါ့ကို ဂရုစိုက္ပါလား။ သူငါ့ကို အနစ္နာခံပါလား ဆိုတဲ့ ခံစားမႈ ကို အခ်စ္လို႔ ထင္ေနတယ္။
အမွန္ေတာ့ အဟုတ္ပါဘူး။
အခ်စ္က သူဖက္က ဘယ္လိုဘဲ တုန္႔ၿပန္သည္ၿဖစ္ေစ၊ မတုန္႔ၿပန္သည္ ၿဖစ္ေစ သူအတြက္ ဆုိတဲ့ အသိေလးဘဲရိွတယ္။
အခ်စ္ဆို အားလံုးထက္ လြတ္လပ္တဲ့ ေနရာေလးတခုတခုမွာ တည္ရိွေနတယ္။
အဲဒီေနရာေလးမွာ အၿမဲတည္ရိွေနတယ္။
အဲ အခ်စ္ မစစ္ေတာ့ရင္ေတာ့
အေတြးေလးေတြ ၀င္လာတတ္ၿပီ။
ငါသူကို အခြင့္အေရး ေပးတာေတာင္ မယူတတ္ဘူး။
ဒါမွမဟုတ္ ငါဒီေလာက္သူ႔အတြက္ လုပ္ေပးေနတာေတာင္ သူငါ့ကို တုန္႔ၿပန္မႈ မေပးဘူး။ စသည့္ အေတြးေတြ ၀င္လာၿပီ။
အမွန္ေတာ့ အဲဒါက တစ္ခုကို လိုခ်င္လို႔ တခုေပးတာပါ။ တကယ္ အခ်စ္မဟုတ္ဘူး။
ဒါကို အခ်စ္လုိ႔ ထင္ေယာင္ထင္မွား ၿဖစ္ေနတတ္ၾကတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ကေတာ့ သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ေရွ႕ေရးကိုေတြးမယ္။အဲလို ေတြးေနရရံုေလးနဲ႔ တင္ ရင္ထဲမွာ ေႏြးေႏြးေလးခံစားမယ္။ အဲလို ေႏြးေႏြးေလး ခံစားေနရတာကိုက အခ်စ္ေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္ေတြးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူမ ကြ်န္ေတာ္ အေၾကာင္း ေတြးေနလိမ့္မယ္လို႔ လဲ မယံုၾကည့္ပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းမေတြးေနလည္း သူမကို အၿပစ္မတင္ပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ တေတြဟာ ဘ၀ တခု တည္ေဆာက္ဖုိ႔ တေယာက္ကို တေယာက္ သတိရေနၿခင္းေတြကို စြန္႔လြတ္ပစ္ ေနတာဟာ
တေယာက္အေပၚ တေယာက္ ေဖာက္လြဲ ေဖာက္ၿပန္တာထက္ေတာ့ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းပါတယ္။

လူတေယာက္ဟာ အလုပ္ႏွစ္ခုကို ဘယ္လိုမွ တခ်ိန္တည္း မလုပ္ႏိုင္ဘူး။
လုပ္ခဲ့ၿပီး ဆိုရင္လည္း လြဲေခ်ာ္မႈေလးေတြ ရိွလာေတာ့မယ္။
ဘ၀ တခု တည္ေဆာက္ဖို႔ အလုပ္ေတြကို ၾကိဳးစား လုပ္ၾကတဲ့ အခါမွာ ပင္ပန္းနြမ္းနယ္မႈေတြနဲ႕ ၾကံဳႏိုင္တယ္။
ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္တဲ့ အၿဖစ္ေတြ ရိွေနႏိုင္မွာဘဲ။
ဒါကို ဟိုအရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆုိၿပီး ေပါက္ကြဲ ေနခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ေပါက္ကြဲသူက သာ ရွံဳးမွာပါ။
တကယ္ေတာ့ ဘယ္သူမဆို ဟိုအရင္အခ်ိန္လို ဘယ္သူက ဘယ္သူကို ဂရုတစိုက္ရိွႏိုင္မွာလဲ။
တပါးသူကို မေၿပာပါနဲ႔ မိမိ ကုိယ္ မိမိေတာင္ မေန႔ က ေပ်ာ္ေအာင္ ေနခဲ့ သလို ဒီေန႔ ေပ်ာ္ေနႏို္င္ရဲ႕လား လို႔ ၿပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္ သင့္ပါတယ္။
တကယ္ဘဲ သူအခ်ိန္မေပး ႏုိင္ခဲ့ရင္ သူတခုခု အတြက္ အခ်ိန္ယူေနရလို႔ မေတြ႔ႏိုင္တာ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိုဳး ကလည္း သိပ္ကိုလွပ တဲ့ အခ်စ္ဘဲေပါ့။

အခ်စ္ဆိုတာ သူအတြက္လို႔ မရည္စူးေပမယ့္ သူ႔အတြက္ ဘဲ အရာရာကို လုပ္ေဆာင္ေပးေနမိတယ္။
အဲလို လုပ္ေဆာင္ေပးေနရလို႔လည္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ၿခင္း မရိွဘူး။
ေနာက္ ကုိယ္လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ ရတဲ့ အတြက္လည္း ဘာတုန္႔ၿပန္မႈကို မွလိုခ်င္ခံစားေနမွာ မဟုတ္ဘူး။
ေနာက္ဆံုး ကုန္ကုန္ သူက သတိမထား မိခဲ့ရင္ေတာင္ သူ႔အေပၚ နားလည္ေပး ႏိုင္တာ အခ်စ္ေပ့ါ။

အဲလိုပါဘဲ အခ်စ္ဆိုတာ သူဆီက လုပ္ေဆာင္မႈတိုင္း အတြက္ အသိအမွတ္ၿပဳေနမွာပါ။
အဲဒီလို ကိုယ္အတြက္ လုပ္ေဆာင္မႈေလး ေတြ ဆိတ္သုန္းခဲ့ရင္လည္း နားလည္းမႈေလးနဲ႔ ေက်နပ္ေနမွာပါ။အဲဒါ အခ်စ္ပါ။

ငါကေတာ့ သူအတြက္ လုပ္ေပးလိုက္ရတာ သူက ငါ့ကို ဘာမွ မတုန္႔ၿပန္ဘူး ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳး..။
သူအရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး အၿပစ္ေတြ ဖို႔ေနတာက အခ်စ္မဟုတ္ဘူး။
ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္မွာ ကုိယ့္ကို လက္တြဲၿဖဳတ္ခဲ့ ရင္ေတာင္ သူေရြးခဲ့တဲ့ သူလမ္းအတြက္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရြင္ေနၿပီဆိုရင္ ဒါဟာ တကယ္ အခ်စ္စစ္ပါ့။

တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ အေပး မဟုတ္သလို ရယူၿခင္းလည္း မဟုတ္ဘူး။
အခ်စ္ဆိုတာ သူ႔အေၾကာင္းေလးေတြ ပတ္သက္ သမွ် ေတြးေနယံုေလးနဲ႔တင္ စိတ္ေက်နပ္ ေပ်ာ္၇ြင္ေနတာကို အခ်စ္လို႔ တင္စားခ်င္ပါတယ္။
သူ႔ကို ေရွ႕မွာထား သူ႔ရဲ႕ လိုအင္ေတြ ၿဖည့္ေပးေနရရင္ေတာ့ အတုိင္းထက္ အလြန္ေပါ့ေလ...။

ဒီးဒိုး။
၁၁၊၁၂၊၁၂။ည၁၀:၂၀။