လမ္း။

အိမ္နဲ႔ အလုပ္....အလုပ္နဲ႔အိမ္...ဘ၀အတြက္ ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားေနရတဲ့ အၿဖစ္ေတြ မရိုးအီ သြားေအာင္ တခါတေလမ်ား အၿပင္ထြက္ ေလ်ာက္လည္ အုန္းမွပါ ဆိုၿပီး ၿမန္မာမ်ား အမ်ားစု စုရံုးရာ city hall ဆိုတဲ့ စုရပ္ဆီ ကို အေရာက္လွမ္းခဲ့တယ္။

city hall ကားမွတ္တိုင္နား ေရာက္တယ္ ဆိုရင္ဘဲ ၿမန္မာစကားသံေတြ ၾကားရေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ လံုၿခံဳမွ ုရိွသလိုလို၊အားအင္ေတြဘဲ ၿပန္ၿပည္လာသလိုလို ခံစားလိုက္ရတယ္။

ေသာက္ေနက် လၻက္ရည္ က်ဆိမ့္ေလး ေသာက္ဖို႔ ရဲရင့္ ဆုိင္ကို ေရာက္ေတာ့ ခံုေနရာလြတ္မရိွေလာက္ေအာင္ ကိုစည္ကားလို႔ေနေပါ့။

လၻက္ရည္ တခြက္ကို မွာယူၿပီး ခံုလြတ္ရိွရာကို လိုက္ရွာေနမိတယ္။

ခံုတခံုမွာ တေယာက္တည္းထိုင္ေနေသာ ေကာင္းေလးတေယာက္ကို ေတြ႔တာနဲ႔ သူကိုခြင့္ေတာင္းၿပီး ေရာထိုင္လိုက္တယ္။

လၻက္ရည္ကို အရသာခံ ေသာက္ရင္း တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မိတ္ဆက္ ၿပီး အလာဘ၊သလာဘေၿပာၾကတာေပါ့။

သူကလည္း တေယာက္တည္း ေနာက္ထပ္ေရာက္လာမယ့္ သူငယ္ခ်င္းမရိွေတာ့ ၿပီ။ ထို႔အတူ ကြ်န္ေတာ္လည္း မရိွေတာ့ၿပီ။

ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကဘဲ ႏွစ္ေယာက္အတူ ဘီယာေသာက္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚေတာ့ သူကလည္း လိုလိုလားလားပါဘဲ။

ဒီလိုနဲ႔ လၻက္ရည္ဆိုင္ကေန ဘီယာဆိုင္ဘက္ကိုေၿပာင္းလိုက္ၾကတယ္။

တဗူးကေန တဗူးကို ကူးလို႔ အေတာ္ေလး စကားေၿပာအေတာ္ေကာင္းလာၾကတယ္။

အလုပ္ေၾကာင္းေတြ ေၿပာေနရင္း သူက ရုတ္တရက္

"သိလား အကို ကြ်န္ေတာ္က BE(Mechanical) နဲ႔ေက်ာင္းၿပီးတာဗ်"

"ဟုတ္လား ညီေလး အကိုလည္း အင္ဂ်င္နီယာ ၾကီးၿဖစ္ခ်င္ခဲ့တာကြ ဒါေပမယ့္ မၿဖစ္ခဲ့ဘူးကြာ"

ၿပီးေတာ့ သူက တစံုတခုကို ေၿပာဖို႔ အားယူေနတယ္ ဆိုတာ သူမ်က္လံုးေတြက ေဖာ္ၿပေနတယ္။

"ဆက္ေၿပာကြာ စင္ကာပူမွာ အင္ဂ်င္နီယာ အလုပ္ေတြ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား"

ကြ်န္ေတာ္ ကဘဲ လမ္းဖြင့္ စကား စေၾကာင္းေပးလိုက္တယ္။

"သူမ်ားေတြ အတြက္ေတာ့ ေကာင္းၾကပါတယ္ အကိုရာ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ အတြက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ"

"ဟာ မင္းကလည္း ဘာမ်ားၿဖစ္ေနလို႔လဲဟ"

"ဒီလိုပါ အကိုရာ ကြ်န္ေတာ္ ဘြဲ႔နဲ႔ အလုပ္က တလြဲၿဖစ္ေနလို႔ပါ"

"ေအာ္..ဒီလိုဘဲေပါ့ကြာ ၿဖစ္ခ်င္တုိင္းသာ ၿဖစ္ေနရရင္ေတာ့......."

"အဲဒီထက္ပိုဆိုးတာက အဲဒီမွာ အလုပ္အတူလုပ္တဲ့ လူေတြေၾကာင့္ေပါ့ "

"ဘာေတြမ်ား ၿဖစ္လို႔လည္း ညီေလးရာ"

" ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ထဲမွာ အင္ဂ်င္နီယာ ဘြဲ႕ရတာကြ်န္ေတာ္တေယာက္တည္းေပါ့ က်န္တာေတြက အေ၀းသင္နဲ႔ ဘြဲ႔ရခဲ့ၾကတာေလ "

" အင္း "

" ကြ်န္ေတာ္က အလုပ္ကို စိတ္မ၀င္စား ေပမယ့္ ေလးေလးစားစားေတာ့ လုပ္တာေပါ့ အကိုရာ "

"တခါတေလ သူတို႔စကားေၿပာတာ မမိုက္ဘူးဗ် "

" ဟုတ္လား ဘာမ်ားေၿပာၾကလို႔တုန္း"

"ကြ်န္ေတာ္ကို ဗ်ာ ေပတိေပစုပ္ ဘီအီး ပါကြာတဲ့ "

"ဟာ ဒီေကာင္ေတြက ေတာ့....ထားလိုက္ပါကြာ ဒီေကာင္ေတြ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ညံ့ဖ်င္းလို႔ ဒီစကား ေၿပာတာပါ"

"ၿပီးေတာ့ ဘီအီးလည္း ႏိုင္ငံၿခားေရာက္လာရင္္ တၿခားဘြဲ႔ေတြနဲ႔ အတူတူ လုပ္ရတာပါဘဲ တဲ့ "

"လစာလည္း တူတူဘဲတဲ့"

"ဟာ မဟုတ္တာ..."

"သိလားအကို ကြ်န္ေတာ္ က ကြ်န္ေတာ္ဘြဲ႔ ကို အရမ္းၿမတ္ႏိုးတာ..။ကြ်န္ေတာ္က ႏိုင္ငံၿခားကို အထင္ၾကီးၿပီးလာတာမဟုတ္ဘူး"

"အင္း....."

"ခုဟာ က မိသားစုု အေရး အရမ္းခက္ခဲေနလို႔ ၊ၿပီးေတာ့ အေမကေၿပာလို႔ အေမ့ေက်းဇူး ေက်ပါေစဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္လာတာဗ်။"

"'ဒါၿဖစ္သင့္တဲ့ အရာ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ အရာဘဲ ညီေလး"

"'ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ဒီမွာ ဘယ္လို႔ ခံစားရတယ္ ဆိုတာ အေမ့ကိုေတာ့ မေၿပာဘူး"

"ဘယ္ေၿပာထိုက္မလဲ ညီေလးရာ မေၿပာပါနဲ႔"

"ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို စိတ္ပ်က္တယ္ အကိုရာ ၿမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ဒီလိုေတာ့ မေၿပာသင့္ပါဘူး "

"ဒီလိုေပါ့ ညီေလးရာ အေကာင္းဘက္ က ၿမင္တဲ့ လူ ရိွႏိုင္သလို မေကာင္းတဲ့ ဘက္ကၿမင္တဲ့လူလည္း ရိွႏိုင္တာဘဲေလ။ "

"ဟုတ္ပါတယ္..ဒါေပမယ့္ ဒီလိုေတာ့မၿပာသင့္ဘူးေလ..။ "

"ခုကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ေၿပာင္းဖို႔ ၾကိဳးစားေနတယ္။ဒီတခါေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဘြဲ႔နဲ႔ မကိုက္ညီရင္ ကြ်န္ေတာ္မလုပ္ဘူး"

"ခုၿမန္မာ ႏိုင္ငံလည္း အလုပ္ၿပန္ေကာင္းေတာ့မယ္ လို႔ထင္ရတယ္ဗ်။ဒီက လစာရဲ႕ သံုးပံုတပံု ဘဲရရင္ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ ၿမန္မာၿပည္ၿပန္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ညီလည္း ေက်ာင္းတက္လို႔ရ မိသားစုကိုလည္း ေကြ်းေမြးႏိုင္ရင္ရပါၿပီ အခ်မ္းသာၾကီး ကို မမွန္းပါဘူး"

"ေအးေအး ေကာင္းတာေပါ့ ညီေလးရာ"

"ကြ်န္ေတာ္ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္တာ အရမ္းေပ်ာ္တယ္ဗ် ဒါေပမယ့္ ငါ့၀မ္းပူစာ မေနသာလို႔ ဒီကိုေရာက္လာတာ မဟုတ္ဘူးဗ် ကြ်န္ေတာ္ ညီေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးအတြက္အဓိက ေၾကာင့္ေပါ့။ကြ်န္ေတာ္က အၾကီးဆံုးေလ အေဖက လည္းမရိွေတာ့"

"ဒါေပါ့ကြာ အေဖမရိွေတာ့ အကိုၾကီးအဖရာေပါ့ "

"ကြ်န္ေတာ့္ ဘ၀မွာ ဒီလိုလူမ်ိဳးနဲ႔ မေတြ႔ဖူးဘူးဗ်ာ.."

"ညီေလးက ခုမွ အလုပ္စလုပ္တာကိုး.. ေနာက္ေတာ့ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့လူေရာ ဆိုးတဲ့လူပါ ေတြ႔လာအုန္းမွာ"

"'ဒီလိုပါဘဲ ညီေလးေရ..ေလာကၾကီးထဲသြားတဲ့ အခါ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုေတြ႔ ရတယ္ အကိုဆိုလည္း ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ လုပ္ငန္းထဲ ၀င္လာခဲ့ေပမယ့္ ခုထိ အရင္က မေတြ႔ဖူးတဲ့ လူေတြရဲ႕ အက်င့္စရိုက္ေတြ ကုိ ေတြ႔ေနရတုန္းပါဘဲ ေနာင္လည္း ဆက္ေတြ႔ေနရအုန္းမွဘဲ"

"ေအးကြာ ေနာင္မ်ားမွ ဆက္ေတြ႔ၾကတာေပါ့ ဒီကေနဘဲ ၿပန္ၾကရေအာင္"

"ေကာင္းၿပီ အကို ေနာက္မွ ၿပန္ေတြ႕ၾကတာေပါ့"။

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အိမ္အၿပန္လမ္းမွာေတာ့ မိုးေတြက တအုန္းအုန္းနဲ႔ ဘယ္အၿငိဳးေၾကာင့္ ရြာေနတာလဲ မသိေတာ့ပါ။

ခဏတာ ေလးေတြ႔ခဲ့ရေပမယ့္ သူ႔ခံစားခ်က္ကို ေၿဖေဖ်ာက္ဖို႔ အစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

bus ကားေပၚတက္လိုက္လာရင္း သဲလြန္းေနတဲ့ မိုးကို အဓိပၸါယ္မဲ့ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။

ေအာင္ၿမင္ေနတဲ့ လူေတြဟာ သူတို႔ စိတ္ပါ၀င္စား တဲ့ အလုပ္မွာ လုပ္ေနရင္ ေအာင္ၿမင္ေပ်ာ္ရြင္ေနတယ္ ဆိုရင္..

မေအာင္မၿမင္ ၿဖစ္ေနတဲ့လူေတြ က ဆန္႔က်င္ဖက္ေပါ့။

မေအာင္ၿမင္ ခ်င္လည္းေန၊မေပ်ာ္ရြင္ရင္လည္း ေနပါ ကိုယ့္အတြက္ အဓိပၸါယ္ တစံုတခုရိွေနမယ္ဆိုရင္

အဲဒီအလုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ရမယ္ လို႔ နားလည္ပါတယ္။

စတာဘဲ ၿဖစ္ၿဖစ္၊ေနာက္တာဘဲ ၿဖစ္ၿဖစ္၊အတည္ ေၿပာတာဘဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ တပါးသူ ဘယ္လိုခံစားသြားရမယ္ ဆိုတဲ့

ကိုယ္ခ်င္းစာနာမွ ုေလးရိွၾကရင္ေကာင္းသားေနာ္။

အေတြးေတြ ကမရပ္ဘဲ ...ကားက ရပ္သြားတယ္..။ကြ်န္ေတာ္ဆင္းရမယ့္ မွတ္တိုင္ကို ေရာက္ေနၿပီေလ။

မိုးေတြကလည္း မစဲႏိုင္ဘဲ ရြာလို႔ေကာင္းတုန္း..။

ထီးလည္း မပါေတာ့ မိုးေရထဲ ဒီအတိုင္းဘဲ ေၿပးၿပီး ၿပန္လိုက္တယ္....။

ရုတ္တရက္ ကြ်န္ေတာ္မိုးေရထဲမွာ ရပ္ေနမိလိုက္တယ္။စိတ္ထဲမွာ အေတြးေလး တခုေပၚလာလို႔ေပါ့။

ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ကြ်န္ေတာ္ ဒီလို မိုးေရထဲ ေၿပးဆင္းလာတာကို လူမိုက္ေလး မိုးေရထဲ ေၿပးဆင္းသြားတယ္ တကယ္ဆို မဆင္းဘဲ ကားေပၚ ဆက္လိုက္သြား သင့္တယ္လို႔ ထင္တဲ့ လူမ်ားရိွေနမလားဘဲေနာ္။

ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဒီေနရာမွာ လမ္းဆံုးသြားၿပီေလ။ ကြ်န္ေတာ္ဆင္းကို ဆင္းေနရခဲ့ေတာ့မယ္ေလ။

အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေရကို ကမန္းကတန္းေလး ခ်ိဳးလိုက္တယ္။

အက်ၤ ီ လဲဖို႔ ဘီဒိုကို ဖြင့္လိုက္တယ္။

ဘီဒိုထဲမွာ ပလတ္စတစ္ အိတ္ေလးနဲ႔ သိမ္းထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ၂၀၀၀ၿပည့္ႏွစ္ က ရခဲ့တဲ့ GTI ဒီပလိုမာ လက္မွတ္ကေလးကို စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။

ဒီလက္မွတ္ ကေလးသာ ပါးစပ္ရိွလို႔ မင္းေကာကြာ လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကို ေမးခဲ့ရင္......................။

ကြ်န္ေတာ္..........။

အမွတ္တမဲ့ ခင္မင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ညီေလး လွိဳင္ၿဖိဳး သို႔။

ဒီးဒိုး။

၁၉၊၀၄၊၂၀၁၂။