ေက်ာင္း...
ေၿပာင္းလဲေနတဲ့ ၿမန္ၿပည္ ခုခတ္တေခတ္မွာ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ၾကေတာ့မယ္ လို႔ ၾကားရေတာ့ ၀မ္းသာ ပီတိၿဖစ္မိပါရဲ႕။
ကုိယ္ ကိုတုိင္က လည္း ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ ေက်ာင္း တက္ဖူးခ်င္ခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ အိမ္မက္ေလးေတာင္ မရိွခဲ့တာအမွန္ပါ။
အသက္မေသရံုတမယ္ ၀မ္းစာကို ရွာရင္း ေအာင္ရင္ေတာ္ပီကြာ ဆိုပီ အၾကမ္းနည္းနဲ႔ အပူတုိက္လို႔ ရယူခဲ့ရတာဆိုေတာ့ေလ။
ေနာက္လူေတြ အတြက္ ၀မ္းသာပီတိ ၿဖစ္မိပါရဲ႕။
ခုေခတ္ ရဲ႕ ေအာက္ေၿခကေန ၀န္ၾကီး အဆင့္ထိ တကယ္ လိုအပ္ေနတာ ပညာေရးလား ဆိုတဲ့ေမးခြန္း ေမးၾကည့္ၿပန္ေတာ့လည္း
မွန္ပါတယ္ ပညာၿမင့္မွ အစစ အရာရာ ၿမင့္မားလာမွာကိုး။
ဒါေပမယ့္ ဒီကေန႔ လက္ေတြ႔ ၿပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ၿမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးဟာ အေရွ႕ေတာင္ အာရွမွာ ေအာက္မက်ေသးတာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။
ဘာလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေၿပာႏိုင္တာလဲ ဆို ေတာ့ အနီးစပ္ဆံုး စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာဘဲ ၾကည့္ ၿမန္မာႏိုင္ငံ က အင္ဂ်င္နီယာ ဘြဲ႕ ရလာတဲ့ သူကို pass အလိုက္ ထိုက္တန္တဲ့ လစာ ကို ေပးထားတာကိုၾကည့္ၿခင္းအားၿဖင့္ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။
အင္ဂ်င္နီယာ ဘြဲ႔ယူလာ ပီး ဘာအလုပ္ရရ လုပ္မယ္ဆိုတာ မပါေပါ့ဗ်။
ဘြဲ႔ရ တေယာက္ကို လည္း တၿခား အေရွ႕ ေတာင္အာရွမွာ မေပးႏိုင္တဲ့ လစာေပးထားတာအမွန္ပါဘဲ။
ကုိယ့္ကို ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ မရိွလို႔ ဒီေလာက္ရလည္း ေတာ္ပါပီကြာ ဆိုတဲ့ သူမပါေပါ့ေလ။
တကယ္လို႔ သာ စင္ကာပူ ႏိုင္ငံက ဒီေလာက္မဟုတ္ပါဘူးကြာ ဆိုပီး ေအာက္ခ် သတ္မွတ္လို႔ ရပါတယ္။
စင္ကာပူ ဒီေလာက္ မညံ့ပါဘူး။
ၿမန္မာ ဘြဲ႕ရေတြလည္း ဒီေလာက္မညံ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္
ၿမန္မာႏိုင္ငံ အတြက္ အဓိက လိုအပ္ေနတာ က မူၾကိဳေက်ာင္း..။
ဘာလို႔ မူၾကိဳေက်ာင္းလည္း လို႔ ဆိုရာမွာေတာ့။
ၿမန္မာ ႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ကို ဦးေဆာင္မယ့္ ေခါင္းေဆာင္သစ္ေတြမွာ ႏွလံုးရည္ ပိုမိုတိုးတက္လာေစခ်င္လို႔ပါဘဲ။
ခုေခတ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ႏွလံုးရည္ မွာ အ၀ိစိကို ေရာက္ေနတယ္။
ကိုယ္ခ်င္းစာ စိတ္မရိွဘူး။
ၾကင္နာ သနားစိတ္မရိွဘူး။
ငါ့အတြက္ ဘဲ ၾကည့္ေနတယ္။
ငါလြတ္ရင္ ပီးေရာ ဆိုလုပ္ေနၾကတယ္။
ငါ့ေနရာ မက်ေရး ဆိုတာဘဲ ေတြးေနၾကတယ္။
team work ကုိ နားမလည္ၾကဘူး။
အဲလိုဘဲ ေနာက္လိုက္ငယ္သားေတြကလည္း
ခိုမယ္၊ကပ္မယ္။
ေရွ႕တမ်ိဳး၊ေနာက္တမ်ိဳးလုပ္မယ္။
ပီးရင္လဲ ပီးသြားတာေပါ့ကြာ..။
ေနာက္ဆံုး လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တဲ့ အမိန္႔ ကိုေတာင္ လြန္ဆန္လာၾကတယ္။
ငါ့ေခါင္းေဆာင္အတြက္၊ငါ့အလုပ္ ဘယ္လို လုပ္မယ္ ဆိုတာ မရိွေတာ့ဘူး။
ဒီလို အတၱေဘာၾကီးေတြ ဦးေဆာင္လုပ္ေန၊ေနာက္လုိ္က္ေနမွေတာ့ ဘယ္လို ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာမလဲ။ဘယ္လိုတိုးတက္မလဲ။
ဒီလို စိတ္ဓါတ္ေတြရိွတာကိုလည္း သူတို႔ေတြကို အၿပစ္မတင္လိုပါဘူး။
သူတို႔မွာ ကုိယ္ခ်င္းစာ တရားရိွဖို႔ ေက်ာင္းေနစဥ္ ကာလ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ရဘူး။
ၾကင္နာ သနား ၿခင္းဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေလး ၀င္ဖို႔ ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ရဘူး။
ငါ စာေမးပြဲေအာင္မွ ၿဖစ္မယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးနဲ႔ တခါတေလ ကိုယ္သိတာ သူတပါးကို ေ၀ငွဖို႔ ဆိုတဲ့ အစဥ္အလာ လဲ မလုပ္ခဲ့ရဘူး။
ခုေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အားလံုး စုဖြဲ႔ၿပီး လုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြ မရိွေတာ့ဘူး။
သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ အၿပစ္မဟုတ္ပါဘူး။
ပညာေရးကို ဘယ္လိုေကာင္းေအာင္ လုပ္မလဲ ဆိုတဲ့ အသိညဏ္ မရိွတဲ့ လူေတြ ခ်မွတ္ခဲ့လို႔ သာ ဒီလို ဘရုတ္ဘရက္ ၿဖစ္ခဲ့ရတာပါ။
ဒီလိုဆိုရင္ ဒီကေန႔ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆိုတာ စဥ္းစား စရာၿဖစ္ခဲ့ၿပီေပါ့။
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ကေၿပာတယ္။
" ဟေရာင္ ၾကီးၾကီး က်ယ္က်ယ္ ေတြလုပ္မေနပါနဲ႔ကြာ ဒီကေန႔ ကစလို႔ ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္း တရာမွာ ဒီကေန႔ အသက္ရွင္တဲ့ လူေတြ တေယာက္မွ ဒီကမာၻ ေပၚမွာ မရိွေတာ့ဘူးကြ"
ဒီကေန႔ ဒီကမာၻၾကီးရဲ႕ အနာ၈တ္က အသက္ ၄၀ ႏွစ္ အထက္ေတြအတြက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ဒီကေန႔ အသက္ ၄၀ ႏွစ္လူေတြက ဆက္ဦးေဆာင္ေနရင္ ၿမန္ၿပည္ လည္း ဒီထက္ တိုးတက္စရာ အေၾကာင္းမရိွေတာ့ဘူး။
ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ အက်င့္ေတြကို မေၿပာင္းလဲ ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။
ဒီကေန႔ ၿမန္ၿပည္ရဲ႕ ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ ေခတ္မီ မူၾကိဳေက်ာင္းေတြဖြင့္...။
ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြကိုလည္း ေသခ်ား စီစစ္။
စိတ္မဆိုး၊စိတ္မတိုတတ္တဲ့ ဆရာမ၊ ကုိယ္ခ်င္းစာ တရားအၿပည့္ရိွတဲ့ ဆရာမ၊ေလသံ မာမာေတာင္ မေၿပာတတ္တဲ့ ဆရာမ။
လိုအပ္ရင္ ႏိုင္ငံၿခားကေခၚ။အၿမင့္ဆံုး လစာကို ေပး။
ကိုယ္ရည္ ကုိယ္ေသြးၿမင့္မားတဲ့ ဆရာ၊ဆရာမေတြကို ေနာင္ အႏွစ္ေလးဆယ္မွာ ၿမန္မာႏိုင္ငံကုိ ဦးေဆာင္မယ့္ ကေလးငယ္ေတြကို ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပး ဒါဆိုရင္ ေနာင္အႏွစ္ေလးဆယ္မွာ ၿမန္ၿပည္ဟာ အလြန္ေကာင္းမြန္လာႏိုင္မယ္။
ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့
ကုိယ္ခ်င္းမစာတတ္ေသာ
ငါ့ဖို႔ အတၱၾကီးလြန္းေသာ
ခြဲၿခားဆက္ဆံတတ္ေသာ..
ေရွ႕ေနာက္ မညီညြတ္ေသာ
အၿမီးၾကက္ အၿမီးစား ေခါင္းက်က္ ေခါင္းစား ေသာ
ေရဗူး မလို ေရကို သာလိုေသာ.....
တပါးသူကိုသာ အားကိုးတတ္ေသာ
အမ်ိဳးသားခ်င္း ႏွိမ့္ခ် ရန္လိုတတ္ေသာ
ငါသာ ေကာင္းသည္ ဟု ထင္တတ္ေသာ
ေခါင္းေဆာင္မ်ား သာ ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ကာ ၿမန္ၿပည္ၾကီးလည္း အမွဳန္႔ ပင္ ဆယ္မရႏိုင္ေတာ့ပါေလ။
ဒီကေန႔ကစ ေနာင္ အႏွစ္တရာမွာ သန္း ၇၀၀၀ လူေတြဟာ ဒီကမာၻမွာ ရိွၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒီးဒိုး။၂၉၊၀၆၊၂၀၁၃။၁၆၀၈နာရီ။
