Friday, November 26, 2010

အေမ သို႔ ပိုင္ရွင္မဲ့ လက္ေဆာင္

ေရွ႕ေတြ႔လုိက္ရတဲ့ ၿမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကားကို တုန္႔ကနဲ ေနေအာင္ရပ္လိုက္တယ္။
လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ ေကာင္ေလးတေယာက္နဲ႔ မိန္းမ ၀၀ၾကီးတေယာက္ လမ္းၿဖတ္ကူးဖို႕ ၾကိဳးစားေနတာ ၿမင္လိုက္လို႔ေပါ့။
အမွန္ေတာ့ မိန္းမၾကီး လက္ၿပလို႔ ကားကို ရပ္လိုက္တာ။
ၿမင္လိုက္ရတဲ့ ၿမင္ကြင္းမွာ ေကာင္ေလးက လမ္းေလ်ာက္ရာမွ အေထာက္အကူၿပဳတဲ့ ခံုေလးနဲ႔။
ၿပီးမွ တဆက္တည္း ၿမင္လိုက္ရတာ အဲဒီေကာင္ေလး ရဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာေအာက္ပုိင္းကိုလည္း ခံုေလးမွာ ၾကိဳးသိုင္းလို႔ ထိန္းထားေပးေသးတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေကာင္ေလးက အေကာင္းစား ေရဘင္(Rayban) မ်က္မွန္၊နာရီ၊ ဆဲြၾကိဳး ေတြ ဆင္ၿမန္းထားတာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။
မိန္းမ ၀၀ၾကီးနဲ႔ ေကာင္ေလးဟာ သားအမိၿဖစ္မယ္လို႔ ထင္တယ္။
အေမၿဖစ္သူက သားရဲ႕ လက္ေမာင္းကို ကိုင္လို႕ လမ္းကို ၿဖတ္ကူးေနတယ္ေလ။

ခ်က္္ခ်င္းဆိုသလို အေမဆိုတာ သတိရမိတယ္။
ဒါက ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ဘဲထင္ပါတယ္။
ခႏၶာကိုယ္ မၿပည့္စံုတဲ့ သူေတြ၊ကိုယ့္ထက္ နိမ့္က်တဲ့ သူေတြကို ေတြ႔တုိင္း အေမ့ကို သတိရေလ့ရိွတယ္။
သူတို႔ေလးေတြလို မၿဖစ္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းၿပဳစုေပးခဲ့တဲ့ အေမ့ကိုဘယ္လို ေက်းဇူးတင္မွန္းကို မသိဘူးေလ။
ကိုယ္ခႏၶာေအာက္ပုိင္္းတခုလံုး ကို ၾကိဳးနဲ႔သိုင္းၿပီး အေထာက္အကူနဲ႔သြားႏိုင္တဲ့ သားရဲ႔ အနားမွာေနတဲ့ အေမရဲ႔ ဘ၀ကိုလည္း စာနာမိတယ္။
အဲဒီေကာင္ ေလးရဲ႕က်င္ၾကီး၊က်င္ငယ္ ကအစ အေမက လုပ္ေပးေနရမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။
သူ႔အေမလည္း ေတာ္ေတာ္ ဒုကၼၡေရာက္မွာဘဲလို႔ ေတြးမိတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကားကို လက္ၿပတဲ့ၿပီးတားတဲ့ မိန္းမၾကီး မ်က္ႏွာက အားမာန္အၿပည့္နဲ႔ေလ။
ဒုုကၡလို႔ ယူဆၿပီး စိတ္ဆင္းရဲေနတဲ့ပံုမေပၚဘူး။
ကားကို လက္ၿပၿပီးေတာ့ သားလက္ေမာင္းကိုတဲြလို႔ လမ္းကိုၿဖတ္ကူးၿပီးေရွ႔ဆက္သြားေနတယ္။

”တီ တီ”ေနာက္က ကား ဟြန္းသံေၾကာင့္ ၾကည့္ေနမိတဲ့ အၾကည့္ေတြလဲြလို႔ ကားကိုေရွ႔ဆက္ေမာင္းလာ ေပမယ့္
ကြ်န္ေတာ့္ အေတြးထဲမွာ ၿမင္လိုက္ရတဲ့ ပံုရိပ္ေတြက မပ်က္ပ်ယ္သြားခဲ့ဘူး။
ဆက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကို ကို လည္း ၿပန္စဥ္းစားမိတယ္။
အဲဒီေကာင္ေလး လိုမၿဖစ္ေအာင္ ေမြးခဲ့၊ေကြ်းခဲ့၊ေပးခဲ့တဲ့ အေမ့ကို ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။
တကယ္လို႔ ၿဖစ္ခဲ့ရင္လဲ အဲဒီေကာင္ေလးရဲ႔ အေမထက္မေလ်ာ့ဘဲ ၿပဳစုမွာလို႔ ေတြးေနမိတယ္။
တဆက္တည္း ဟိုအရင္ အေမမ်က္ရည္က်ေအာင္ ဆိုးခဲ့ မိုက္ခဲ့မိတာကို ေတြးၿပီး အေမကို အေ၀းက ခြင့္လြတ္ပါလို႔ လွမ္းကေတာ့ေနမိတယ္။

ေအာက္ပိုင္းေသေနတဲ့ ေကာင္ေလးေလာက္ေတာ့ အေမ့ကိုဒုုကၼၡမေပးမိပါဘူးလို႔ ေၿဖသိမ့္မိတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အဲဒီေကာင္ေလးက မတူသလို ကြ်န္ေတာ့္အေမနဲ႔ သူ႔အေမလည္း မတူႏိုင္ဘူး။
သူက ကံၾကမၼၼာအရၿဖစ္တာ၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သိသိနဲ႔ ကို ဆိုးတာ၊မိုက္တာ ဆိုေတာ့ အေမ ရင္ပိုနာမလား မသိဘူး။
ကြ်န္ေတာ့္ အေမ ပိုၿပီး စိတ္ဆင္းရဲေနမလားဘဲ။

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ေၿခေထာက္ကခြင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အမ်ားသူငါလို ေၿပးႏိုင္၊ကစားႏိုင္တယ္။
ဘယ္သူအကူအညီမွ မလိုဘူး။
အေမလည္း အနားမွာေနၿပီး လက္ေမာင္းကို တဲြေနရတဲ့ ဘ၀မဟုတ္ဘူးေလ။
ကြ်န္ေတာ္ဟာ အမ်ားနဲ႔ ယွဥ္ႏိုင္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္ေၿခေထာက္ေတြ က သန္စြမ္းတယ္။
ဒါေတြဟာ အေမ့ေက်းဇူးေတြေပါ့။
တခါတေလ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကြ်န္ေတာ္ကို ဘဲသြားသြားတယ္လို႔ ေၿပာတယ္။
ဒါေပမယ့္ အေမ ေၿပာၿပတာေတာ့ တရုတ္ေတြ ရဲ႔ အယူအဆမွာ အဲလိုသြားတဲ့ သူက ေကာင္းတယ္တဲ့။
ေလာကပစၥည္းဥစၥာေတြကို ကိုယ္ဖက္ကို အလိုလို သယ္ယူၿပီးသား ၿဖစ္တယ္လို႔ အယူအဆရိွတယ္ လို႔ အေမေၿပာၿပဖူးတယ္။
ေနာက္ၿပီး ေၿခေထာက္ကို သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းထားရမယ့္အေၾကာင္း နဲ႔ အိပ္ရာ၀င္တိုင္းေၿခေထာက္ေဆးရမယ့္အၾကာင္းအေမ တဖြဖြသင္ေပးခဲ့တာေပါ့။
လူေတြက သားရဲ႕ ေၿခေထာက္ခြင္တာ ေတြ႔ၾကရင္ အၿမဲသန္႔ရွင္းေနတဲ့ သားေၿခေထာက္ကိုလည္း သူတို႔ေတြ႔ၾကမွာပါတဲ့ေလ။

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ အသားအေရာင္ ကလည္း မဲတယ္လို႔ေၿပာၾကတယ္။ အေဒၚတေယာက္ကဆို ငါ့တူ ဂရိုး(နီဂရိုး) ကို ၾကိဳက္မယ့္သူရိွ ရင္ ေရြတပိသာ လက္ဖဲြ႔မယ္လို႔ေတာင္ ေၿပာတာ။
အေမက ေတာ့ အဲလို ဘယ္ေတာ့မွ မေၿပာဘူး။ သားရဲ႔ အသားအေရာင္ က မေဟာ္ဂနီ ေရာင္လို႔ေၿပာတာေလ။
ဘယ္လိုဘဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ္က မေဟာ္ဂနီေရာင္ကို ၾကိဳက္တယ္။ နီညိုေရာင္ေလး။

ဘယ္လိုဘဲၿဖစ္ပါေစ အေမ့ဆီမွာ သေႏၶတည္တဲ့ေန႔ကစလို႔ ဒီေန႕ထိ အသက္ရွင္ေနထိုင္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ထိ အေမ့ရဲ႔ ေက်းဇူးေတြ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ပါဘဲ။
အေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို လိုေလေသး မရိွေအာင္ ထားႏိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အၿမဲ မပူဆာတတ္ပါဘူး။
တခါတေလ လိုခ်င္တာေတာ့ မရမခ်င္းေတာင္းတတ္တယ္။ အေမကလည္း မရ ရတဲ့နည္းနဲ႔ ေပးေနၾကဘဲေလ။
အေမ အၿမဲေၿပာတာ ကေတာ့ သားက အၾကီးဆံုးသားေလ ဒီေတာ့ သားက အားလံုးကို ဦးေဆာင္ရမွာတဲ့။
ဟိုကြ်န္ေတာ္ သိတတ္စအရြယ္က စလို႔ အေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ခရီးသြားခိုင္းတာ အဖိုးအိမ္ အေ၀းၾကီး၊အေဒၚေတြအိမ္ ကို လည္း ကားေပၚတင္ၿပီး လြတ္လိုက္တာဘဲ။
အဲဒီတုန္းက ထင္ခဲ့တာေတာ့ အေမ က မခ်စ္လို႕ ဟိုကို သြားခိုင္း၊ဒီကို သြားခိုင္းလိုက္ လုပ္တယ္လို႔ ေတာင္ထင္ခဲ့တာ။
ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ စိတ္ထဲမွာ ထင္မွတ္မွားခဲ့သလဲဆို ကြ်န္ေတာ့္ကိုမ်ား ေမြးစား ထားတာလားလို႔ေတာင္ ထင္ခဲ့တာ။
အမွန္ေတာ ့ဒီေန႔ထိ ဘယ္ခရီး ဘယ္ကိုဘဲ ေပါက္ေပါက္ေရာက္ေရာက္ တေယာက္တည္း သြားလာေနတတ္တာ အေမ႔ရဲ႔ ေက်းဇူးေတြဘဲေလ။
ဒီီလိုနဲ႔ ဒီေန႔ ဘယ္သူအကူအညီ မွမယူဘဲ သြားလာ လွဳပ္ရွားေနရတာ အေမ့ ေက်းဇူးေတြဘဲေပါ့။

ေနာက္ၿပးီ အေမ ကမုဆိုးမ ေလ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနတဲ့ ၿမိဳ႔ေလးမွာေတာ့ အေမက ေဆးရံုဆရာမလုပ္တာ။
မုဆိုးမ ဆိုေတာ့ လူေတြက သိတဲ့အတိုင္း သာသာထိုးထိုး ေၿပာဆိုခ်င္ၾကတယ္။
မထိခလုပ္၊ထိခလုပ္နဲ႔လဲ ေၿပာခ်င္ၾကတယ္။ စီးစီးပိုးပိုုးလဲ ေၿပာခ်င္ၾကတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ကေတာ့ မိန္းမေတြ ထက္ ေယာက္က်ား အမ်ားစု ကို ပိုမယံုဘူး။
မုဆိုးမ ဆိုၿပီး အကဲစမ္းခ်င္တဲ့သူေတြ လည္းရိွတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ကုိလည္း အကူအညီ ေပးသလိုဘာလိုလို နဲ႔ ေသြးတိုးစမ္းခ်င္ၾကတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေရွာင္ဘူး။ ၿပသာနာကို ဘယ္ေတာ့မွ မေရွာင္ဘူး တည့္တည့္၀င္တိုးတာဘဲ။
တခါတေလ မက မၾကာခဏ ဆိုသလို ၿပသာနာၿဖစ္ေလ့ရိွတယ္။ တခ်ိဳ႔ ကလည္း ဆရာမ သားက ရိုင္းတယ္လို႔ ေၿပာၾကတယ္။
သူတို႔ စလုပ္တဲ့ ၿပသာနာၾကေတာ့ မေၿပာၾကဘူး။
အေမ ကေတာ့ ငါ့ကို အၿပင္းအထန္ မတုန္႔ၿပန္ဖို႔ နဲ႔ ကုိယ္မဟုတ္ၿပးီတာ ဘဲ ဆုိၿပီးေနဖို႔ ေၿပာတာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ မရပါဘူး။ အေမထိ လာ ပါလာရင္ေတာ့ ၿပသာနာ ၾကီးၾကီးၿဖစ္ေလ့ရိွတယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီေန႔ထိ အဲဒီ အက်င့္ကလည္းပါလာတယ္။
တေယာက္ေယာက္က မထိခလုပ္ ထိခလုပ္ေၿပာလာရင္ ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ တုန္႔ၿပန္မိတယ္။
ဘယ္သူေတြ ဘာဘဲေၿပာေၿပာ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အေမကို ခ်စ္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ကေတာ့ အေမ့ရဲ႔ အားကိုးအားထားရာ သားၾကီးၿဖစ္ရပ္တည္ခ်င္တာ။
ဘာၿပသာနာေတြၿဖစ္ၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ ကေရွ႔ ကတည့္တည့္ ရွင္းပစ္တာဘဲ။

ၿပီးေတာ့..
အေမ က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းေၿပာၿပေလ့ရိွတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ က စစ္ဗိုလ္ၿဖစ္ခ်င္တာ တပိုင္းေသလို႔ ဆိုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က ဘယ္လိုေနတယ္ထိုင္တယ္ ဆိုတာ အေမ့ကို ေမးေလ့ရိွတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က သူအိမ္မွာဆို စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္တယ္ ေၿပာလို႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၿခံေတြေပါက္ၿပီး အသီးအႏွံေတြ စိုက္ဖူးတယ္။
ၿခံေပါက္ေတာ့ လက္ေတြ ေပါက္တာ နာလိုက္တာ မေၿပာပါနဲ႔ေတာ့။
ဒါေပမယ့္ အပင္ေလးေတြၾကီးလာေတာ့ အေမ့ဆီ လာတဲ့ သူတုိင္းကို အေမက ကြ်န္မ သားၾကီးစိုက္ထားတာလို႔ ေၿပာၿပေတာ့ အလြန္ေပ်ာ္တာဘဲေလ။
ေနာက္ အေမက ပန္းေတြစိုက္တာလည္း ၀ါသနာပါတယ္ေလ။
နွင္းဆီပန္း ဆိုရင္ အေမက အကိုင္းေလး ကို ၿဖတ္ၿပီး ေၿမမွာထိုးထားတာနဲ႔ကို ႏွင္းဆီပင္ ရွင္တာ။
ေနာက္ဆံုး ကိုယ္မွာ ဘာဆိုဘာမွ မရိွခဲ့ရင္ေတာင္ ေၿမၾကီးရိွရင္ ငါ့သားၾကီး ရွင္သန္ေနထိုင္လို႔ရၿပီ လို႔ ေၿပာဖူးတယ္။
အေမက ေယာက္က်ားဆိုတာ မတတ္တာမရိွရဘူး ဆိုၿပီး အိမ္အလုပ္ အခ်က္အၿပဳတ္က အစသင္ေပးတာ။
ဟိုအရင္ကေတာ့ မိန္းမ လုပ္တဲ့ အလုပ္ဆိုၿပီး သိပ္မလုပ္ခ်င္ခဲ့ဘူး။
ဒီေန႔ ကြ်န္ေတာ္ တေယာက္တည္း ေနခဲ့တဲ့ ေနရက္ေတြမွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ခ်က္ၿပဳတ္စားေသာက္ႏိုင္တာ အေမးေက်းဇူးေပါ့။
တခ်ိဳ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ က ၿငီးၾကတယ္။ထမင္းလည္း ခ်က္စားရအုန္းမယ္။အ၀တ္လည္း ေလ်ာ္ရအုန္းမယ္။ အလုပ္လဲသြားရအုန္းမယ္ ရူပ္လိုက္တာတဲ့။
ကြ်န္ေတာ္ တြက္ေတာ့ ထမင္း၊ဟင္း ခ်က္စားတာ၊အ၀တ္ေလ်ာ္တာ က အလုပ္မဟုတ္ဘူး လို႔ မွတ္တယ္။
ေန႔စဥ္ ထမင္းစား၊ေရေသာက္တာနဲ႔ တူတူဘဲ။
ဒါေတြကို အလုပ္လို႔ ထင္စရာမလိုေအာင္ အေမက ေလ့က်င့္ ေပးခဲ့တာေပါ့။

အေမ့ရဲ႔ ေက်းဇူးေတြက ေရတြက္လို႕ မကုန္ေပမယ့္ ဒီေန႔ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ေၿခေထာက္ေပၚ ကုိယ္ရပ္နိုင္တဲ့ ထိ အေမ့ကို ေက်းဇူးကို ဟုတ္တိ ပတ္တိလည္း မဆပ္ႏိုင္ေသးဘူး။
အေမကလည္း ပင္စင္မယူေသးဘူးဆိုေတာ့ အေမပိုက္ဆံရိွမွာပါလို႔ ထင္ေနတာ။
အေမ့ကို ပိုက္ဆံလိုလား လို႔ ေမးတုိင္း မလိုပါဘူးဘဲေၿဖတယ္။
တကယ္လိုရင္ေတာ့ အေမ့ကို မုန္႔ဖိုးပို႔ေပးလို႔ ေၿဖတယ္။
ဘယ္ေလာက္လဲ လို႔ ေမးရင္ သားေပးခ်င္သေလာက္ပို႔ပါတဲ့။
တခါတေလ ပိုက္ဆံမက်န္တဲ့လေတြမွာ အေမ မုန္႔ဖိုးေပးပါလို႔ ေၿပာမွာ သိပ္ေၾကာက္တာဘဲ။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ေတာင္းရင္ေပးမွ ၾကိဳက္သလို အေမေတာင္းရင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေပးခ်င္တယ္။
အေမနဲ႔ေ၀းတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ဖို႔ တဖြဖြမွာတတ္တယ္။
အထူးသၿဖင့္ အိပ္တဲ့အခါ ေစာင္ကို ရင္ဘတ္ေပၚတင္ၿပီးအိပ္ဖို႔ေလ။
ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကဆို ခဏခဏ ရင္က်ပ္တတ္လို႔တဲ့။

မွတ္မွတ္ရရ ဒီဇင္ဘာ ရဲ႔ ညတည မွာ အလုပ္ကၿပန္ၿပန္လာၿခင္း အေမ့ကို သတိရလို႔ ဖုန္းဆက္ေတာ့
အေမက မွာတယ္ “သားေရဒီဇင္ဘာ ခ်မ္းေနၿပီဆိုေတာ့ ေရခ်ိဳးရင္ ေရေႏြးနဲ႔ ခ်ိဳးေနာ္” တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ တိုင္းၿပည္က ခ်မ္းတဲ့ရာသီမွ မရိွတာေလ။
ပိုက္လိုင္းက လာတဲ့ေရေတာင္ အလိုလိုပူေနတာ အေမေၿပာသလို ေရေႏြးေအာင္လုပ္ၿပီးခ်ိဳးရရင္ေတာ့ေလ။
သား ေတြ အေပၚကို စိုးရိမ္တတ္တာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အေမတေယာက္ဘဲ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။
သား ရိွတဲ့ အေမတိုင္း စိုးရိမ္ ပူပန္ေနမွာ အမွန္ဘဲ။
ဒီထက္ပိုရ်္ ေၿပာရရင္ေတာ့ သားဆိုးေတြရဲ႕ အေမေတြက ပိုစိုးရိမ္ ပူပန္ေနၾကမွာဘဲ။
အမွန္ေတာ့ ပိုခ်စ္ေအာင္လို႔ ဆိုၿပီး ဆိုးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
တခါမက အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါေတာ့ ၿပသာနာေတြ ၿဖစ္လာၿပီးရင္ အေမ့ရင္ခြင့္ထက္ တိုး၀င္ရတဲ့ အရသာကိုေတာ့ ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ပါဘူး။
ဘာလိုလိုနဲ႔ ေပ်ာ္ရြင္တဲ့အခါ၊၀မ္းနည္းတဲ့အခါ၊ၿပသာနာေတြ ရင္ဆိုင္လာၿပီးတဲ့ အခါ အေမ့ရင္ခြင္ နားခုိခြင့္မရိွတာ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္မကေတာ့ဘူး။
ေလာကဒဏ္ရဲ႕ အထုအေထာင္း ခံရေပါင္းလဲမ်ားေတာ့ ေနာေက်ာေရာေပါ့။
ေလာကဒဏ္ကို ေနာေက် ေပမယ့္ တခါေလာက္ေတာ့ အေမ့ရင္ခြင္ထက္ နားခိုခ်င္ေသးတယ္။

ေမြးေန႔..... ေမြးေန႔....
အေမ့ရဲ႕ေမြးေန႔ ၂၇၊၁၁၊၂၀၁၀။ အေမ့ အသက္ ၅၇ ႏွစ္ၿပည့္တဲ့ ေမြးေန႔ေပါ့။
ဒီအသက္ အရြယ္ထိ အေမ့ ေမြးေန႔လုပ္တာ တခါမွ မၾကံဳ ဖူးခဲ့ဘူး။
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ၾကီးေကာင္ ၾကီးမား အရြယ္ေရာက္တဲ့ အထိ အေမ့ေဘးမွာရိွတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ေမြးေန႔ ဆုေတာင္းပြဲကို လုပ္ေပးခဲ့တယ္။
အေမရယ္ ဒီအသက္အရြယ္မွာ ေမြးေန႔ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး ရွက္စရာၾကီးဆိုတာေတာင္ မရဘူး။ မရမကလုပ္ေပးေလ့ရိွတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေလာက္တုန္းက အေမ့ဆီ ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မရိွလည္း ကြ်န္ေတာ့္ေမြးေန႔ပဲြကို အေမလုပ္ေပးေလ့ရိွတယ္လို႔ သူမ်ားေတြ ေၿပာၿပလို႔ သိခဲ့ရတယ္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ေယာက္က်ားရင့္မာၾကီး တေယာက္ၿဖစ္လာခဲ့ေပမယ့္ အမွန္ေၿပာရင္ ဘယ္ေနဟာ အေမ့ေမြးေန႔လည္း မသိဘူး။
ကႏာၱရၾကီးထဲေရာက္မွ အထးီက်န္ၿခင္းေတြ ႏိွပ္စက္၊ ၾကင္နာသူေတြ ေဘးဖယ္သြားေတာ့မွ အေမ့ကို သတိရလိုက္တာဗ်ာ။
အမွတ္တမဲ့ ပါဘဲ..
အခြန္ေဆာင္ဖို႔ အိမ္ေထာင္စုစာရင္း ကို ရွာရင္းက အေမ႔ေမြးေန႔ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
ဒီလဟာ အေမ့ ေမြးလ ၿဖစ္ေနတယ္။
ဒီလထဲမွာ အမွတ္တမဲ့ ၿမင္လိုက္ရတဲ့ ၿမင္ကြင္းေလးကေန အေမ့ ကို အလြမ္းေၿပ စာေလးေရးမယ္ဆိုေတာ့။
ဒီစာဟာ လည္း ကြ်န္ေတာ္ေနခဲ့တဲ့ တသက္ ပထမဆံုး အေမ့အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ လို႔ သတ္မွတ္လိုက္တယ္။
ေမြးေန႔ရွင္ကေတာ့ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကို လက္ခံပိုင္ခြင့္ရိွမွာမဟုတ္ဘူး။ ဖတ္ခြင့္လည္း ရိွမွာမဟုတ္ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ အေမေနတဲ့ေနရာ က အင္တာနက္ မရိွဘူးေလ။ ရိွလည္း အေမ က မသံုးတတ္ဘူးေလ။
ကြ်န္ေတာ္ သိေနတာ တစ္ခုလည္းရိွတယ္။အေမက သူ႔ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကို လည္း စိတ္၀င္စားမွာ မဟုတ္ဘူး။
အေမ စိတ္၀င္စားတာက ”သား ေနေကာင္းလား” ဒါပါဘဲ။
ဘယ္လိုဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ေပါ့။အေမ့ ေမြးေန႔မွာ အေကာင္းဆံုး လက္ေဆာင္အၿဖစ္
အေမ အလိုခ်င္ဆံုး သားေနေကာင္းေၾကာင္း ကို ဖုန္းဆက္ေၿပာမယ္။
ကြ်န္ေတာ္ေပးခ်င္တာနဲ႔ အေမလိုခ်င္တာ တလဲြၿဖစ္ေနေပမယ့္...။
အေမလိုခ်င္တာကို ကြ်န္ေတာ္ေပးမယ္။ အေမ..“ကြ်န္ေတာ္ ေနေကာင္း ပါတယ္” အေမ။


ကမၻာတ၀န္းလံုးရိွ ၂၇၊၁၁၊၂၀၁၀ တြင္ က်ေရာက္ေသာ ေမြးေန႔ရွင္ အေမမ်ား အားလံုး သို႔ ရည္ရြယ္ပါသည္။


ဒီးဒိုး
၂၆၊၁၁၊၂၀၁၀။

Tuesday, November 16, 2010

အေမ။

အေမ..
အရင္လို ပ်ိဳၿမစ္ၿခင္း မဟုတ္
နည္းနည္း ႏြမ္းႏြမ္းေလး ေပမယ့္
မာန္မာနေလး တစ္ခု
အေမ့ မ်က္ႏွာ မွာ ေတြ႔ရတယ္။

အေမ..
အရင္လို ေတာက္ပၿခင္း မဟုတ္ေပမယ့္
ရဲရဲ ေတာက္ေတာက္ေလး
ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ၿခည္တစ္ခု
အေမ့ မ်က္လံုးမွာ ေတြ႔ရတယ္ ။

အေမ..
အရင္လို အားအင္မဟုတ္
တက္တက္ ၾကြၾကြေလး
ရဲရင့္ အားအင္အၿပည့္ ေၿခအစံု
အေမ့ေၿခလွမ္းမွာ ေတြ႔ရတယ္။

အေမ..
ဖန္သားၿပင္ထက္ ေတြ႔ရတယ္ အေမ..
အရင္လို္ မဟုတ္ေပမယ့္
ေၾကာက္ရြံ႕ၿခင္းကင္း လြတ္လပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကိုေပါ့။

အရင္ကထက္ ေတာက္ပတဲ့ မ်က္လံုး
ေၾကာက္ရြံ႕ၿခင္းကင္း လြတ္လပ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးအစံုကိုေပါ့။

အရင္ကထက္ တက္ၾကြတဲ့ေၿခစံု
ေၾကာက္ရြံ႕ၿခင္းကင္း လြတ္လပ္ေနတဲ့ ေၿခလွမ္းအစံုကိုေပါ့။

အရင္ကထက္ ရွင္းသန္႔တဲ့စိတ္
ေၾကာက္ရြံ႕ၿခင္းကင္း လြတ္လပ္ေနတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြကိုပါ့။

”ရည္ရြယ္ရာ ပန္းတုိင္တြက္ ဘယ္သူကို မဆို လက္တြဲမယ္” တဲ့လားအေမ..။
အေမ ရဲ႕ ရဲရင့္ၿခင္း စကား
ေၾကာက္ရြံ႕ ၿခင္းကင္းလို႔ လြတ္လပ္ေနလိုက္တာ အေမ..။

”ရည္ရြယ္ရာ ပန္းတိုင္အတြက္ အရင္လို ၿပန္ၿဖစ္ပါေစ မေၾကာက္ဘူး” တဲ့လားအေမ..။
အေမရဲ႕ ေမ်ာ္လင့္ၿခင္းစကား
လြတ္လပ္ေနလိုက္တာမ်ား ေၾကာက္ရြံ႕ၿခင္းေတြ ကင္းလုိ႔ပါ အေမ။

”NON VIOLENCE REVOLUTION” တဲ့လား အေမ..။
အေမ့ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ စကား
ေၾကာက္ရြံ႕ၿခင္းကင္း လြတ္လပ္လို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းလြန္းလို႔ ပါ အေမ..။

အေမ တန္ဖိုးထားတဲ့ လြတ္လပ္ၿခင္း
အေမ ခ်စ္တဲ့ ၿမန္ၿပည္သား အားလံုး
နားလည္ တန္ဖိုးထား ႏိုင္ေအာင္
အေမ လမ္းၿပပါအုန္း..
လက္တဲြေခၚပါအုန္း..
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ခ်ိဳးၿဖဴ
ပ်ံလိုက္ပါအုန္း..။



ဒီးဒိုး။
၁၅၊၁၁၊၂၀၁၀။

အေမစု သို႕ အမွတ္တရ။

Free From Fear.

ေဟ့ ၿပင္ထားၾက ၿပင္ထားၾက
ေၾကာက္ရြံ႔ၿခင္းကင္းတဲ့ လြတ္လပ္ၿခင္းနဲ႔
အမွန္တရားကိုဖြင့္ေၿပာဖို႔
တုိ႔ရဲ႔ ပါးစပ္ေတြ ၿပင္ထားၾက။

ေဟ့ ၿပင္ထားၾက ၿပင္ထားၾက
ေၾကာက္ရြံ႔ၿခင္းကင္းတဲ့ လြတ္လပ္ၿခင္းနဲ႔
စာမ်က္ႏွာထက္ အကၡရာတင္ဖို႔
တို႔ရဲ႔ လက္ေတြၿပင္ထားၾက။

ေဟ့ ၿပင္ထားၾက ၿပင္ထားၾက
ေၾကာက္ရြံ႔ၿခင္းကင္းတဲ့ လြတ္လပ္ၿခင္းနဲ႔
ရည္ရြယ္ရာ ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔
တို႔ရဲ႔ ေၿခေထာက္ေတြၿပင္ထားၾက။

ၿပင္ဆင္ထားလိုက္ၾက
တုိ႔မ်ားရဲ႔ ႏွလံုးသားေတြ
ေၾကာက္ရြံ႔ၿခင္းကင္းတဲ့ “လြတ္လပ္ၿခင္း” ကို
ၿမတ္ႏိုးတတ္ဖို႔
တို႔ရဲ႔ ႏွလံုးသားေတြ ၿပင္ထားလိုက္အုန္း။


ဒီးဒိုး။
၁၄၊၁၁၊၂၀၁၀။

အေမစု လြတ္ေၿမာက္ၿခင္း အမွတ္တရ။ “ေၾကာက္ရြံ႔ၿခင္း ကင္းလြတ္တဲ့ လြတ္လပ္ၿခင္းသာ စစ္မွန္တဲ့ လြတ္လပ္ၿခင္းၿဖစ္တယ္။(THE REAL FREEDOM IS FREE FROM FEAR)”...အေမစု ေၿပာတဲ့ စကားေလးကို ႏွစ္သက္လြန္းရ်္ ေရးသားထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

Friday, November 12, 2010

ဖိနပ္ေလးရဲ႔ ဒ႑ရီ

အေရာင္အေသြးနဲ႔ အဆင္းပါတူတယ္...။
အတိတ္သမိုင္းနဲ႔ ေရွးဦးဒဏ္ရာ လည္း မထူးၿခားနား
ဒါေပမယ့္ ပံုသဏန္ေလးေတာ့ ကြဲတယ္။

နင္က ေရွ႔ကိုေရာက္ရင္
ငါက အၿမဲ ေနာက္မွာ
ငါၾကိဳးစားလို႔ ေရွ႔ေရာက္ၿပန္ေတာ့
နင္က ေနာက္မွာေလ။
သခင္ရဲ႔ ေစရာတုိင္း
သြားလာ လွဳပ္ရွားေနဆဲ
ဒါေပမယ့္ တို႔ ႏွစ္ဦး
အကြာအေ၀း တစ္ခု
ဦးတည္ခ်က္ တစ္ခုတည္းေလ။

ေရွ႔ေနာက္ မညီညြတ္ေပမယ့္
တူယွဥ္တဲြလို႔ ေပ်ာ္ေနခဲ့တဲ့
အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးတယ္။

သခင့္အတြက္
အပူဆံုးကိုလည္း အတူတူ
အေအးဆံုးမွာလည္း မခြဲ
အၾကမ္းတမ္းဆံုး လမ္းကို ရင္ဆုိင္လို႔
အႏူညံ့ဆံုး သဲေသာင္ ၿဖဴလြလြမွာ
တူယွဥ္ႏြဲေပ်ာ္ခ့ဲဖူးတယ္။

သခင္ရဲ႔ ေၿခဖ၀ါးႏုႏု ေသြးေၿခမဥေအာင္
ဆူးမၿငိိ၊ခလုပ္မထိေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ရင္းက
ေလာကဓံ အေလးအပင္ ကို တူခံထမ္းကာ
ကံၾကမာရဲ႔ ပြတ္တုိက္ဒဏ္လည္း သည္းၿငီးခံလို႔
ခ်စ္ၿခင္းရဲ႔ အမွတ္တံဆိပ္ ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ။
ခႏၵာကိုယ္လည္း လံုးပါး ပါးၿပီ။

အေရာင္အေသြး မဲြၿဖဴလို႔
စြံမက္စရာ မရိွေတာ့ေပမယ့္
သခင္ရဲ႔ ႏွလံုးသား ေနရာတစ္ခုမွာ
မစြန္႔မပစ္ တည္ေနခြင့္ေလးေၾကာင့္
သခင္ရယ္.....။

ၿဖစ္ႏိုင္မယ္ဆို
ငယ္ကြ်န္အသစ္ကို ခြင့္ေတာင္းကာ
အရင္လို အသံုးေတာ္ခံရင္းက လိုရာကို ပို႔ေဆာင္ခြင့္
အႏၱာရယ္ကင္း ပို႔ေဆာင္ပါ့မယ္
ၿပန္ခဲ့ပါလား
သခင္ရယ္.....။


ဒီးဒိုး။
၆၊၁၁၊၂၀၁၀။

Friday, November 5, 2010

ယံုၾကည္ရာ (သို႔) ေကာင္းကင္ၿပာ

ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ ကေတာ့ အခ်စ္က မိုးေကာင္းကင္ၾကီးလိုပါဘဲေလ။
တကယ့္ ကို အခ်စ္ရဲ႔ သေကၤတ အၿပာေရာင္ ေကာင္းကင္ၾကီးပါဘဲ။
ေကာင္းကင္ၾကီးကို အလွဆင္မယ့္ လမင္းၾကီးရိွမယ္၊ၾကယ္ေလးေတြ လည္းရိွမယ္ အၿပာေရာင္ ေကာင္းကင္ထက္မွာေပါ့။ေနခင္းဘက္မွာေတာ့ ဂြမ္းလိပ္ေတြ ၿပန္႔က်ဲေနတဲ့ မိုးတိမ္ေတာင္ေတြ ေတြ႔ရမယ္။
ပါးပါးလြာလြာ တိမ္ေလးေတြလည္း ေတြ႔ရ မွာဘဲေလ။ဘာေတြ ဘယ္လိုဘဲ ရိွေနပါေစ ေကာင္းကင္ၾကီး
ရဲ႔ မူလ အၿပာေရာင္ေလးကေတာ့ မေၿပာင္းမလဲေပါ့။

ေကာင္းကင္ၾကီးရဲ႔ မူရင္း အေရာင္ အၿပာ ကို လမိုက္ညေတြမွာ ဆံုးရွဳံးဖူးတယ္။
မိုးတိမ္ေတာင္ မဲမဲေတြရိွတဲ့ေန႔၊ မိုးေတြ သည္းသည္း မဲမဲ ရြာတဲ့ ေန႔ေတြမွာ အၿပာေရာင္
ေကာင္းကင္ၾကီး ေပ်ာက္ကြယ္ေနခဲ့ဖူးတယ္။ေဆာင္းရဲ႔ နံနက္ အရိုးထိေအာင္ ခ်မ္းေအးတဲ့ ေန႔ေတြမွာ ၿမဴမံူေတြၾကား က ေကာင္းကင္ၿပာၾကီးကို တမ္းတေနခဲ့ ဖူးတယ္။
အမွန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ေနရာေလးမွာသာ အၿပာေရာင္ ေကာင္းကင္ ကို ဆံုးရံွဳးေနေပမယ့္ တၿခားတေနရာမွာ လွပတဲ့ အၿပာေရာင္ ေကာင္းကင္ ၾကီး ေတာက္ပေနမယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္မိတယ္။
တကယ္ေတာ့ အၿပာေရာင္ ေကာင္းကင္ဟာ အၿပာေရာင္ ေကာင္းကင္ေအာက္ ေနထိုင္ၾကသူ အားလံုးတြက္ဘဲ ေလ။ အမွန္တကယ္လည္း ေကာင္းကင္ၾကီးက အၿပာေရာင္ေလးပါ။တကယ္အမွန္ပါဘဲ အၿပာေရာင္ေကာင္ကင္ၾကီးက မေၿပာင္းမလဲပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေကာင္းကင္ၿပာရဲ႔ ၾကားက အကြာအေ၀း၊အခ်ိန္ဆိုတဲ့ သဘာ၀ေၾကာင့္သာ ေကာင္းကင္ၾကီးကေၿပာင္းလဲေနတယ္လို႔ ထင္မိတာ။ တကယ္ေတာ့ ေကာင္းကင္ၾကီး က အၿပာေရာင္ပါဘဲေလ။ အထင္ဆိုတာ လက္ေတြ႕ၿဖစ္ေနတာ နဲ႔အမ်ားအားၿဖင့္ လြဲေနတတ္တာ လဲ သိခဲ့ရတယ္။

အခ်ိန္ကာလရဲ႔ အေၿပာင္းအလဲေၾကာင့္ ေႏြရာသီလို ပူၿပင္းတဲ့ ဒဏ္ရာကို ခံစားဖူးေပမယ့္ အၿပာေရာင္ေကာင္းကင္ၾကီးကို ၿမင္ေနေတြ႔ေနရလို႔ စိတ္ခ်မ္းသာခဲ့ရတယ္။
တန္ခူးလကို ေရာက္ၿပီဆိုရင္ၿဖင့္ ပူၿပင္းတဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို ေၿဖသိမ့္ဖုိ႔ မိုးစက္ေလးေတြ ဖန္ဆင္းတတ္တဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ အၿပာေရာင္ ေကာင္းကင္ၾကီး ကပူပါေစေတာ့ဆိုၿပီး ပူေလာင္ေစတာမဟုတ္ဘူး။ တတိယ တေယာက္ၿဖစ္တဲ့ ေနမင္းၾကီးက ပူေလာင္ေစတာေလ။ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ေကာင္းကင္ၾကီး ကေတာ့ အရင္အတိုင္းမေၿပာင္းမလဲ ၿငိမ္းခ်မ္းၿခင္းေတြနဲ႔ ပါ ၿပီးေတာ့ေအးခ်မ္းၿခင္းရဲ႔ အဓိပၸါယ္ အၿပာေရာင္ သက္သက္ေလးပါ။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေကာင္းကင္ၿပာ ၾကီးရဲ႔ ၾကားမွာ သဘာ၀ က ပိုင္းၿခားထားေပးတဲ့
အကြားအေ၀းရိွတယ္။ အခ်ိန္ဆိုတဲ့ ေၿပာင္းလဲတတ္တဲ့ အရာရိွတယ္။ အကြာအေ၀းနဲ႔ အခ်ိန္ေလးေတြက ေၿပာင္းလဲ တတ္တဲ့ အတိုင္း ေၿပာင္းလဲသြားေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ေကာင္းကင္ၿပာကေတာ့ အရင္အတိုင္းဆိုတာ ယံုၾကည္တယ္။ကြ်န္ေတာ္ခံစားရတဲ့ အပူဟာ ေကာင္းကင္ၿပာေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေကာင္းကင္ၾကားက ေၿပာငး္လဲမႈေလးသာၿဖစ္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္က လဲ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ေကာင္းကင္ဟာ အၿပာေရာင္လို႔ ယံုၾကည္ေနဆဲဘဲေလ။
ေကာင္းကင္ၿပာ ေၿပာင္းလဲမသြားဘူးဆုိတာ ယံုၾကည္သလို တကယ္လဲ ေကာင္းကင္ဟာအၿပာေရာင္ေလးဘဲေပါ့။
ေႏြရာသီမွာ ဘယ္ခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ဒီေန႔ထိ ေကာင္းကင္ၾကီးက မေၿပာင္းမလဲ ရိွေနတာ သက္ေသဘဲေလ။

ပုိင္းၿခားထားတဲ့ကာလ တစ္ခု ၀သာန္ရာသီေရာက္လာၿပန္ေတာ့ ခ်စ္တဲ့ ေကာင္းကင္းၿပာၾကီးကို ဆံုးရွဳံးဖူးတယ္။အၿငိဳးၾကီးစြာ ရြာခ်တတ္တဲ့ မိုးေရေတြနဲ႔ အတူ၀မ္းနည္းငိုေၾကြးၿခင္းေတြရိွဖူးတယ္။ ငိုေၾကြးရင္းၿခင္းနဲ႔အတူ အၿပာေရာင္ေကာင္းကင္ၾကီးကို တမ္းတစြာေမာ့ၾကည့္ဖူးတယ္။
မိုးရြာထဲ မွာ ငိုရတာကို ေက်နပ္မိတယ္။ကြ်န္ေတာ္ ငိုေနတာ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္လို႔ေလ။
တခါတေလေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ေကာင္းကင္ၾကီးက အေရာင္ေၿပာင္းသြားၿပီ၊မည္းေမွာင္သြားၿပီလို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။ကြ်န္ေတာ္ထင္သလို အၿပာေရာင္မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔လဲ ထင္မိၿပန္ေရာ။
ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ အထင္၊ကြ်န္ေတာ့္ ရဲ႔သံသယတာၿဖစ္တယ္။ေကာင္းကင္ၿပာၾကိးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မရိွတဲ့ တေနရာမွာ ၿပာလဲ့ ေတာက္ပေနမွာ အမွန္ပါဘဲေလ။
မေၿပာင္းမလဲ ဘဲရိွေနတာဟာ ေၿပာင္းလဲၿခင္းေတြ ဆိုတဲ့သစကား ၾကားဖူးသားဘဲေလ။
ဘယ္လိုေၿပာင္းလဲၿခင္းေတြ ေၿပာငး္လဲသြားၾကပါေစ ေကာင္းကင္ၿပာၾကီး ကေတာ့ မေၿပာငး္မလဲဘူးလို႔ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ထိ ယံုၾကည္ေနပါရေစ။

ရိုးတြင္ခ်ဥ္ဆီထိေအာင္ ေအးတဲ့ရာသီမွာလို စိမ္းကားတဲ့ အၾကည့္စိမ္းစိမ္းေတြနဲ႔ စကားလံုးေတြရဲ႔ ဒဏ္ကို ခံရဖူးတယ္။နာက်င္ခံၿပင္းေပမယ့္ ေကာင္းကင္ၾကီးက အၿပာေရာင္ဆိုတာ မေမ့ဘူး။ေကာင္းကင္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ ၾကားက ေၿပာင္းလဲမႈေၾကာင့္သာၿဖစ္တယ္။ကြ်န္ေတာ္က လည္း ယံုၾကည္ခ်က္ မေၿပာင္းလဲသလို ေကာင္းကင္ၾကီးကလဲမေၿပာင္းလဲဘူး။ေအးခ်မ္းတဲ့ ရာသီေတြမွာ ၿမဴမံႈေတြကို မုန္းတယ္။ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ေကာင္းကင္ၿပာၾကီးကို မၿမင္ရ၊မေတြ႔ရေအာင္ ဖံုးကြယ္ထားတတ္လိုေပါ့။ၿမဴမံႈေလးေတြမွာလဲ အၿပစ္မရိွပါဘူး။
သူကလည္း သဘာ၀အတိုင္းၿဖစ္တည္ေပးေနရတာကိုး။ ကြ်န္ေတာ္ကသာ ခံစားလြယ္ တဲ့ လူတေယာက္ၿဖစ္လို႔သာ မုန္းမိတာေနမွာပါ။ သိပ္မၾကာပါဘူး ေတာက္ပတဲ့ ေနမင္းၾကီး
ထြက္လာရင္ ၿမဴမႈံေတြ အေ၀းကုိ ေၿပးလို႔ခ်စ္တဲ့ ေကာင္းကင္ၿပာကို ေတြ႔ရမွာေလ။ တကိုယ္လံုး ေအးခဲသြားပါေစ၊နာက်င္ ကိုက္ခဲေနပါေစ ေနမင္းရဲ႔ ေရာင္ၿခည္နဲ႔ထြက္ေပၚလာမယ့္
ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ေကာင္းကင္ၿပာကို ၾကည့္ဖို႔ အခ်ိန္တစ္ခုကို ေစာင့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့ ေကာင္းကင္ၿပာၾကိးကလည္း အေရာက္လာမယ္ေလ။

ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ေကာင္းကင္ၿပာၾကီးကို ယံုၾကည္တယ္။ပူၿခင္း၊ေအးၿခင္း နဲ႔ ၀မ္းနည္းေက်ကဲြမႈအားလံုးဟာ ကြ်န္ေတာ္ေၾကာင့္မဟုတ္သလို ေကာင္းကင္ၿပာၾကီးေၾကာင္လည္း
မဟုတ္ဘူး။အဲဒါေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေကာင္းကင္ၿပာၾကီးရဲ႔ ၾကားက အကြာအေ၀းနဲ႔ အခ်ိန္ရဲ႔ ေၿပာင္းလဲမႈသာၿဖစ္တယ္။အကြာအေ၀းနဲ႔ အခ်ိန္ တို႔ ေၾကာင့္ၿဖစ္ေပၚလာတဲ့
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ေၿပာင္းလဲ မႈၿဖစ္တယ္။အဲဒီေၿပာင္းလဲမႈၿဖစ္ စဥ္ကေန အထင္နဲ႔ သံသယဆိုတာ ေပါက္ဖြားလာတယ္။အထင္ဆိုတာကလည္း အမွန္မဟုတ္ေတာ့အမွန္တကယ္ၿဖစ္ေနတာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ဘဲေပါ့။သံသယဆိုမွေတာ့ အမွန္မဟုတ္ဘူးလို႔ ေၿပာတာဘဲ မဟုတ္လား။အမွန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မွတ္ယူထားတာ အၿပာေရာင္ေကာင္ကင္ၾကီးပါ။တကယ္လည္း ေကာင္းကင္ၾကီးက အၿပာေရာင္ပါဘဲ။ ဒီလိုပါဘဲ ကြ်န္ေတာ္အခ်စ္က လည္း ေကာင္းကင္ၿပာၾကီးလိုပါဘဲ။

ခ်စ္ၿခင္းမ်ားစြားၿဖစ္
ဒီးဒိုး
၂၀၊၁၀၊၂၀၁၀။